Quo Vadis, Emiel? 4

Emiel moet een glimlach onderdrukken bij het zien van het serieuze gezicht van de directrice. Ze ziet er dus echt uit als een uil, met alle respect voor dat gevogelte, denkt Emiel. Haar in een dot opgestoken haar draagt ook al niet bij om van haar een sexy wezen te maken. Een aanwinst en verrijking van de katholieke cultuur, besluit hij met kennersoog. De directrice voelt en ziet aan de lachoogjes van Emiel wat hij denkt. Ze is niet voor niets een gediplomeerde psychologe. Heeft ervaring zat, zoekt naar een uitweg om dit gesprek in goede banen te kunnen leiden. Zonder kleerscheuren en aangetastte ego’s. Emiel en de Barones wachten geduldig af, zijn niet van plan om de vijandelijkheden zelf te starten. Ze weten verdomd goed waarom ze op het matje geroepen zijn. Maar ze malen er niet om. Wat kan er hen gebeuren? Dat ze het bejaardentehuis moeten verlaten? Ze betalen rijkelijk om hier te mogen verblijven…
“ U weet ongetwijfeld waarom ik u wou spreken?”vraagt de directrice op gedecideerde toon.
Tegen wie spreekt ze? Vraagt Emiel zich af.
“ “k Zou het niet weten, maar ik heb de indruk dat ik het vlug te weten zal komen…”zegt Emiel met een grijnslachje.
“ Ik sluit me aan bij Emiel, ik heb geen flauw benul waarom wij hier moeten zijn. Of is het omdat de prijzen omhoog zullen gaan? Laat ik u alvast vertellen dat ik er geen probleem mee heb. Uw tehuis is het meer dan waard. De prachtige ligging, de niet te versmaden accommodatie en de prettige medebewoners zijn op alle gebied een aanrader. Om nog maar te zwijgen van de hoogstaande keuken. Zou het kunnen dat chef Gordon Ramsey hier werkt? Of Piet Huysentruyt? Misschien Jeroen Meuse?”
Zit die mij hier vierkant uit te lachen, vraagt de directrice zich af. Ze weet zelf wel dat die hoogstaande keuken voor het merendeel bestaat uit diepvriesschotels aangevuld met wat vers fruit. En de accommodatie? Is totaal uit de tijd, hoort ergens thuis in de Victoriaanse tijd. Maar de oudjes willen het zo…De ligging is inderdaad prachtig. Ver van alle drukte, een rustgevende oase in deze toch wel woelige tijden.
De Barones kijkt naar Emiel, die alle moeite van de wereld heeft om niet in een schaterlach uit te barsten. Emiel houdt wijselijk z’n ogen op het kruisbeeld achter de directrice gericht. Hangt die Jezus daar niet te lachen of is het puur gezichtsbedrog? En dat Madonnabeeld onder die glazen stolp? Knipoogde die niet naar hem? God nog an toe, ‘k moet oppassen of ik ga hier als een gek buiten. Denkt Emiel. Wat in zijn geval niet eens veel moeite zou kosten.
“ Mevrouw de barones, mag ik u danken voor de bloemlezing aangaande dit uitstekende tehuis? U slaat de nagel op de kop, ik zou het niet beter kunnen zeggen. Maar zoals u stellig zult weten en ook zult gelezen hebben in de onthaalbrochure, doen wij er alles aan om al onze bewoners hier een gelukkige tijd te laten doorbrengen. Qua verzorging en recreatiemogelijkheden kent dit tehuis zijn gelijke niet. Maar er is één klein puntje waarover ik het toch zou willen hebben, als u het mij toestaat…”
Emiel zit erbij voor spek en bonen. Wordt straal genegeerd. Wel, wel, wel, ’t kan nog boeiend worden, denkt hij…

©GoNo