Quo Vadis, Emiel? 5

De directrice trekt een gezicht om bakstenen op kapot te slaan, meet zich een allure aan alsof ze persoonlijk de schuldenlast van Griekenland en België opgelost heeft. Ze kijkt streng naar de barones. Vermijdt om in de ogen van Emiel te kijken. Het ontlokt hem een nog grotere grijnslach…
“ Ze hebben jullie betrapt…”
Zo, het hoge woord is eruit. Betrapt. Op heterdaad. Als daar maar geen vodden van komen, denkt Emiel. Een duidelijk geval voor Baantjer met C.O.C.K. of in ’t slechtste geval Witse…
“ Mag ik vragen op en met wat wij betrapt zijn?”vraagt Emiel overdreven vriendelijk.
“ Jullie waren aan het kussen op het bordes, in het bijzijn van meerdere hoogbejaarde kostgangers. Dat is een flagrante inbreuk op artikel 16 van het huishoudelijk reglement, dat u beiden ondertekend hebt. Wat heeft u hierop te zeggen?”
“ Wij pleiten schuldig, edelachtbare. Het was in een zotte bui, die tevens veroorzaakt werd door een plotse opwelling van passionele liefde, gepaard gaande met vlinders in de buik naar aanleiding van de passievruchten die wij na het middagmaal gekregen hebben. “ zegt Emiel met uitgestreken gezicht.
De directrice bekijkt hem met enige verwondering. Die kerel zit haar gewoon uit te lachen. De barones proest het uit, schuddebuikt zodat haar borsten bijna uit haar jurk floepen. Wat dan weer een blik van bewondering van Emiel oplevert. Zouden het silliconen zijn of zijn ze echt? Bijna vraagt hij het haar op de man af of beter gezegd op de vrouw af. Bijna, hé…
“ Ik zal met de staff overleggen hoe we dit in de toekomst kunnen voorkomen…”zegt de directrice.
De generale staf van ’t leger wordt er ook al bij betrokken. Nu nog de civiele bescherming en ’t plaatje is rond. Da’s hier geen bejaardentehuis maar een kazerne, besluit Emiel.
“ En hoe denkt u dit te voorkomen, mevrouw, met een plakkerke op onze mond? Het bloed gaat waar het niet kruipen kan,hé? Bent u dan nooit jong geweest?”vraagt Emiel.
Jong? In een bejaardentehuis? De directrice hoort nu duidelijk de klokken van Rome of iets wat ervoor moet doorgaan. De Madonna achter haar krijgt spontaan tranen in de ogen en Jezus heeft veel zin om van z’n kruis te vallen. Voor één keer is hij blij dat hij vasthangt met nagels. Vader, vergeeft het mij, maar ‘k krijg krampen van ’t lachen en ‘k heb jeuk en kan niet krabben. Fluistert hij de ogen ten hemel gericht. Z’n Vader is niet thuis want op toernee ergens in ’t heelal. Een toernee generale, als ’t ware…
“ U moogt beschikken, we spreken elkaar later nog wel eens…”
Daarmee is de kous af ( de breiwol was toch op…).
“ Jawel, mevrouw de commandant, tot uw dienst en tot wederhoren…”zegt Emiel.
De deur gaat automatisch dicht achter hen. In de gang lopen, geheel per toeval, al degenen die wakker zijn gebleven. Het merendeel loopt achter een rollator aan. Ze kijken met onverholen nieuwsgierigheid naar de tortelduifjes.
Emiel trekt de barones naar zich toe en kust haar vol op de mond. Voilà, weten ze weeral waar ze over moeten praten. Fluistert hij zachtjes in haar oor…

©GoNo