Waar was je toen ik je nodig had ?

“ Zozo, ben jij m’n echte vader?”hoor ik een meisje vragen aan de man die net binnenkomt. De man kijkt schichtig rond. Ik bestudeer m’n bierviltje terwijl ik in m’n kopje koffie roer. Moet ik nu een andere plaats zoeken zodat ze hun gesprek in alle intimiteit kunnen verder zetten? Of blijf ik gewoon zitten en absorbeer ik dit onderonsje als een spons die nat gemaakt wordt? Ik opteer voor het tweede, per slot van rekening zat ik hier toch al.
“ Mag ik gaan zitten?”vraagt de man.
“ Nee, ge moet blijven staan…grapje hé?”zegt het meisje.
De man gaat zitten, de dienster komt naar het tafeltje, vraagt wat meneer wil drinken. Een koffietje graag, met twee melkjes. Ze lijkt helemaal op haar moeder. Dat zegt hij ook.
“ Eigenaardig, ons mama zegt dat ik op jou lijk…”
“ Hoe oud ben je nu?”
“ Zestien, zeventien worden in augustus…”
“ Kijk, ik heb nog een foto van je toen je juist geboren waart…”en hij diept een foto op uit z’n portefeuille.
Het meisje neemt de foto aan, legt hem voor haar colaflesje. Ze wil hem de vragen stellen die al zo lang in haar geheugen opgeslagen zitten, maar weet niet goed hoe te beginnen. Een stilte valt, het kopje koffie moet de redding brengen.
“ Ik ben blij dat ik je eindelijk eens zie…”zegt de man met een flauwe glimlach.
’t Kan zijn, zie ik haar denken, ’t kan zijn…
“ Waarom heb je ons in de steek gelaten?”flapt ze eruit.
Ergens had hij die vraag wel verwacht, maar toch overvalt ze hem.
“ Omdat ik een andere vrouw leerde kennen…”antwoordt hij geheel naar waarheid.
“ Is dat een reden om uw eigen bloed in de steek te laten?”
“ Ik kon niets anders, uw moeder heeft de echtscheiding ingezet, ik niet…” Het klinkt als een excuus.
Het meisje denkt na, haar moeder heeft nooit uitgelegd hoe de steel in de vork zit. Spreken over vroeger deed ze nooit. Haar stiefvader wilde geen woord horen over wat voorbij was. Tot haar vijftiende ging ze er van uit dat haar stiefvader haar echte vader was. Maar ze voelde ook wel dat er iets niet klopte. Liefde kreeg ze niet van hem. Ze mocht blij zijn dat ze bij hen mocht wonen. Zei hij meerdere keren per dag. Toen begreep ze het niet, nu wel. ’t Was ook de reden van haar zoektocht. En nu zat ze tegenover de man die haar verwekt had. Haar bloedeigen vader.
“ Wil je nog iets drinken?”vraagt de man.
“ Ja, graag nog een colaatje, als het kan…”
“ Wacht, ik zal het halen…ik moet toch naar het toilet…”
De man staat op, bestelt een colaatje en gaat naar het toilet. Het meisje schrijft iets op het bierviltje.
Het meisje staat recht, gooit met energiek gebaar haar bruine lokken over haar schouder. En verlaat de zaak. De hele affaire neemt plots een andere wending.
De man komt terug met een colaatje . Hij zet zich neer aan het nu lege tafeltje. Kijkt richting toilet. Ik volg z’n ogen, willen of niet.
“ Meneer, mag ik u iets vragen?”
“ Jazeker…vraagt u maar…” Ik weet wat de man gaat vragen.
“ Is m’n dochter al lang naar het toilet? Er zal toch niets gebeurd zijn?”
Er zijn twee mogelijkheden. Of ik zeg dat ik er niet opgelet heb of ik zeg dat ze het afgebold is. Ik twijfel, ik wil de man niet kwetsen. Hij heeft het al moeilijk genoeg, zo te zien.
“ Meneer, uw dochter is een kwartiertje geleden naar buiten gegaan, maar ze heeft een boodschap achtergelaten op dat bierviltje, denk ik toch…”

De man neemt het bierviltje, lees het. Ik zie een traan opwellen in z’n oog. Zoveel leed in die ene traan. Ik voel medelijden met die man, zou hem een troostend woord willen zeggen, maar ik doe het niet. Hij staat op, de cola staat er verweesd bij.
“ Dag, meneer…” zegt hij schuchter alsof hij zich wil excuseren voor die traan.
“ Ook nog een prettige dag hé?” Het klinkt niet, die man gaat helemaal geen prettige dag tegemoet.

Ik neem het bierviltje, nu begrijp ik die traan. Er staat in blokletters: “ Ik heb geen moeder en nog minder een vader…waar was je toen ik je nodig had???”

©GoNo