Om te huilen is het nu veel te laat

Paardenbloempjes tussen het bedauwde gras
langs de kabbelende rivier en ’t wuivende riet
kleurige vlinder zweeft boven een modderplas
ze is één van de weinigen die het bloempje ziet

‘k hoor de kikkers kwaken op zoek naar een lief
ooievaar strijkt zachtjes neer, wacht geduldig af
lieve heer, laat mij nog éénmaal rondlopen hier
voor ik tot stof verga in m’n zelfgedolven graf

’t is triestig om te sterven nu de lente is in ’t land
geen zonnestralen die mij nog zullen verwarmen
geen vogels die voor mij zingen aan de oeverkant
geen planten en bloemen die mij zullen omarmen

om te huilen is het nu veel te laat, geen tranen meer
‘k heb het altijd geweten, ik zeg het u heel zacht
de pijn van alles achter te laten doet me nu al zeer
gedaan met genieten van een zomerse zwoele nacht

m’n god, wat ga ik deze rotwereld toch missen
de geuren en de kleuren, het blauwe van de lucht
niet meer in ‘t grote bos kunnen kakken of pissen
‘k verlaat deze aardkloot met een diepe laatste zucht…

©GoNo