Zuid- Afrikaanse verhaaltje…

Laatst heb ik nog eens de moltrein genomen, ’t was al een hele tijd geleden. Ik moet eerlijk toegeven de moltrein zit in ’t hijsbakkie. Stampvol, geen enkel zitplaats en niemand van de zogenaamde jeugd die aanstalten maakte om hun zitplaatsje af te geven aan een ouwe man zoals ik. Naast mij stond een lugwaardin die een wipmat gekocht had. Ze was druk in gesprek met een snijdokter. Over een verkleurmannetje die samen met een langnekkameel ontsnapt was, net toen ze de zoo van Johannesburg bezocht. Het leek wel een strokiesverhaal.. ze zag er uit als een warmpatat,. Zo’n echte prikkelpop. Hoe meer ik haar bekeek, hoe warmer ik het kreeg. De snijdokter vroeg haar of ze nog veel reed met haar bromponie. Nee, zei ze, ik ben ermee gevallen toen ik over een vaartboggel reed. Wie legt er nu zulk ding voor een flikkerrooi, hoorde ik haar vragen.
Ik remde, zei ze, omdat er een padbuffel mij links voorbij wou steken. Mijn been ziet er uit als een van-nikske-nie-bang-skip. Op de koop toe had ik nog een papband ook. En dat allemaal omdat ik zo nodig een peuselhappie wou gaan halen…

De volgende keer neem ik m’n Zuid-Afrikaans woordenboek mee. Kan ik lekker meepraten. ’t Is een heerlijke taal, simpel als pompwater. Of niet soms?

©GoNo