De Bende van Zorro 6.

Allah, breng mij raad, mompelde de commissaris. En Allah brengt hem raad. Een man met lange grijze baard, gekleed in een wit laken strompelt naar hem toe. Achter zich trekt hij een Aldi-karretje met daarin twee stenen tafels. De man, gewezen beeldhouwer, maar sedert z’n scheiding zo zot als een achterdeur, omdat z’n ex-vrouw gaan lopen is met al z’n zuurverdiende geld. Dit ter titel van inlichting.
Beroemd en berucht in het kunstenaarsmilieu. Drijvende kracht achter het Beeldhouwerscollectief. Tot hij drijvende kracht werd achter het Zuipersgenootschap, die tot doel had de ondergewaardeerde Kriek te promoten en op te waarderen. ’t Ging van kwaad naar erger en toen hij aanstalten maakte om Manneke Pis van z’n plassertje te ontdoen, vond men het welletjes. Aan een nationaal symbool wordt niet geraakt. Pillen en drank zijn geen goeie combinatie. ’t Schijnt dat het de hersenen aantast. Hij denkt nu dat hij Mozes is en z’n volk moet leiden. Laat hem maar die stenen tafels beitelen, ’t is een vorm van therapie. Zei de directeur. Bij dat heerschap is alles een vorm van therapie. Dat gaat van kaarsenmakerij tot paaseieren schilderen in de nationale driekleur…
“ Ik ben Mozes, uw leider, door God uitgekozen om u op het rechte pad te brengen en om de tien geboden terug in praktijk te brengen…”
“ Man houdt toch op, ik ben moslim en ik verwacht Mohammed, de profeet…”bijt de commissaris hem op vriendelijke toon toe.
“ Ik ben gestuurd door Allah, de Allerhoogste en die stenen tafels vertegenwoordigen de Koran, het Heilig Boek…Of kent ge de ontstaansgeschiedenis niet meer van uw eigen religie?”vraagt Mozes met een grijnslach.
Zorro kijkt hem verwonderd aan. Kent deze kerel niet, maar er zitten hier wel meer van die gekken die hij nog nooit gezien heeft. Waarschijnlijk ene van de gesloten afdeling. Misschien kan ik hem wel lid maken van de Bende. Mits een kleine geldelijke bijdrage. Denkt hij.
“ Zozo, Mozes? De man die zijn volk leidde door de woestijn, een paar dagen op een berg ging zitten en nadien afdaalde met de stenen tafels. Die hem zogezegd door God persoonlijk gegeven zijn? Tafels, die per stuk een kleine 50 kg wegen. Ge moet het maar doen hé?”vraagt de commisaris meesmuilend.
“ Juist, diene Mozes…”
“ En met wat kan ik u van dienst zijn, meneer Mozes?”
“ Om te beginnen zou u het eerste gebod in de praktijk kunnen omzetten. Bovenal bemin één God…”
“ Er is maar één God en da’s Allah…”
“ Allah, Jahweh of God, allemaal één pot nat en ik kan het weten want God heeft het mijzelf gezegd…”
“ Jaja, zo kan ie wel weer…”
“ Commissaris, is het nodig om met zulk machtsvertoon hier binnen te vallen?”
“ Ja, da’s nodig, we kunnen niet toelaten dat gekken de macht overnemen in een gekkenhuis. ’t Is hier verdomme het parlement niet hé? Maar ik ben bereid om te onderhandelen, als het ware een compromis te sluiten. Om te laten zien dat het mij menens is zal ik m’n stoottroepen de opdracht geven zich bescheiden op te stellen. Een beetje gek zijn doet geen zeer, maar toch, er zijn grenzen hé?...”
Zorro denkt er het zijne van, maar veel vertrouwen heeft hij niet. Ge moet een paard niet in z’n gat kijken als ge weet dat hij een scheet kan laten. Voilà, weer een spreekwoord uitgevonden, denkt Zorro. Wat ben ik toch goed hé? Ja, Zorro, je bent een meester in het verzinnen van nietszeggende, totaal naast de kwestie sprekende spreekwoorden. Maar ’t vult zo lekker het blad op…
De commissaris roept z’n adjunct bij hem.
“ Mogen we er nu eindelijk op kloppen?”
“ Nee, ge moogt er nu nog niet op kloppen, we gaan zoals het in een echte onvervalste democratie past eerst wat onderhandelen. Gelieve jullie bescheiden op de achtergrond te houden. Steek wat van die vertrappelde bloemen op jullie helm. Wordt één met de natuur, zei Boeddha altijd…”
“ Heeft er iemand mij geroepen?” Een dik kereltje van amper 1m60 groot, met ontbloot bovenlijf en de nodige zwembandjes is er als de kippen bij om ook z’n duit in het zakje te doen. Hij komt aangelopen, meer gekropen, als een waggelende Donald Duck.
Ook dat nog, denkt de commissaris…

©GoNo