De Bende van Zorro 3.

Don Quichote is niet van plan zich zomaar zonder stoot of slag over te geven. Hij schat de situatie in, zoals het een echte ridder betaamt. Verdorie, denkt hij, waar is m’n knecht Sancho. Maar z’n knecht Sancho zit met een licht vorm van hoogwaardige diarree een Suske & Wiske te lezen op ’t toilet. De verpleger, laten we hem gemakshalve Bartje heten ( in een vroeger leven was hij belspelletjespresentator), weet niet goed wat hij moet doen.
“ Geef u over, Don Quichote, voor er ongelukken gebeuren…”
“ Geen haar op mijne kletskop die er aan denkt, gij vermaledijde…”roept Quichote met schorre stem.
’t Is een patstelling, geen van beiden wil van wijken weten. Zorro, die het ongelijke van de strijd inziet, gezien de verpleger geen enkele wapen heeft, gooit zich nu ook in de strijd.
“ Hier vangen, Bartje, ge krijgt m’n alom geroemde zwaard…”en hij gooit z’n zwaard naar Bartje, die het los tegen zijne knikker krijgt. Met een ferme buil als gevolg. Ze vangen hier allemaal behalve den Bart, denkt Zorro.
Don Quichote de la Mancha doet een uitval met zijne kapstok, pardon, lans. Het scheelt maar een haartje of hij raakt Bart in z’n linkeroog. Wat zeker geen zicht zou geweest zijn in samenspraak met die ferme buil op z’n voorhoofd. Iedereen die niet platgespoten is staat nu buiten, de hond en de straatkat bezien het tafereel met stijgende dierlijke enthousiasme. Miauw, blaf, blaf, supporteren ze…
Het wordt teveel voor de nachtverpleegster, die heimelijk naar het bureel geslopen is. Het loopt hier serieus uit de hand, hier moet het leger ingeschakeld worden zoals in Egypte. Deze meute moet en zal het plein ontruimen. De leiders van deze opstand moeten gestraft worden en de rust moet wederkeren in Huize Krankenstein.
“ Hallo met de politie, zegt u het maar. Liefst in korte en beknopte versie want we hebben zo al werk genoeg…” hoort de verpleegster zeggen aan de andere kant van de lijn.
“ ’t Is hier een echt gekkenhuis geworden, de patienten zijn in opstand gekomen en vallen ons en de Hollandse molen aan…”
“ Rustig mevrouwtje, rustig, vanwaar belt u?”
“ Vanuit Huize Krankenstein, ik heb me verschanst in het bureel…”
“ Huize Krankenstein? Is dat die wijnhandel op de Boomsesteenweg? Of dat Chinees restaurant?”
“ Maar nee, het is die psychiatrische instelling, omgeven met bloemen en planten, midden tussen de bomen, alomgekend als één der beste van het land. Gesticht door de Zusters van het Kloppend Hart van Jezus Christus in 1492. Heeft na de Beeldenstorm van 1566 nog dienst gedaan als residentie voor de toenmalige commandant van de lichte cavalerie…
De politieman met nachtdienst kijkt verbaasd op van z’n kaarten, doet teken aan z’n medekaarters al draaiend met z’n wijsvinger tegen z’n voorhoofd.
“ Mevrouwtje, dit is wel erg beknopt hé? Graag zou ik weten waar huize Krankenstein zich momenteel bevindt en wat er juist gaande is…” Hij kan amper een bulderlach onderdrukken.
“ Meneer, ik ben verpleegster. Onze patienten zijn bezig de boel hier af te breken. Er gaan hier slachtoffers vallen als u niet tussen komt…
“ Voor psychatrische gevallen, druk 3…”hoort de verpleegster plots.
Wat ze ook doet.
“ Hallo, met de psychiatrische dienst, voor Nederlands, druk 1…”
Wat ze tevens en ook doet.
“ Hallo met de Nederlandstalige dienst voor psychiatrische gevallen. Al onze medewerkers zijn momenteel in gesprek, gelieve een ogenblikje geduld te hebben, wij schakelen u na het complete oeuvre van von Beethoven door…”
Het leger, ik moet het leger bellen, denkt de verpleegster voor ze flauwvalt omdat ze een muis gezien heeft op het bureaublad van de pc…

©GoNo