De sprong in het duister…

Hij wordt uitgelachen op de speelplaats en in z’n klas. Waarom? De enige reden die hijzelf kan bedenken is omdat hij er wat haveloos bijloopt. Z’n ouders zijn blijven steken in de flower-powerjaren. Lopen nog altijd met bloemen in hun haar en op sandalen. Rijden in aftandse Volkswagenbusje. Draaien platen van Scott McKenzie, Bob Dylan en van die godvergeten protestzangers. Geen tv te vinden bij hen, alleen een meubelstuk met ingebouwde platendraaier en radio. Die het na al die jaren nog uitstekend doet. Z’n vader is al sedert de jaren zeventig aan de dop en af en toe op ziekenkas. ’s Avonds, als het weer het toelaat, staat hij met z’n vrouwtje op het houten terras aan de achterzijde van de vervallen boerderij. Die hij, dat zegt hij elke dag, zal renoveren. Maar na de derde joint komt hij tot de conclusie dat het al bij al er nog zo slecht niet uitziet.
Z’n papa heeft lak aan gezag en reglementen. Zo is ook z’n zoontje opgevoed. Vrij opgevoed. Heeft eerst z’n zoontje zelf les gegeven, maar na controle van de inspectiediensten en de dreiging om z’n zoontje te plaatsen in een gesticht, het zekere voor het onzekere genomen. Vandaar dat z’n zoontje nu les volgt in de dichtstbijzijnde school. Een school waar de overgrote meerderheid kinderen zijn van begoede ouders. Die constant lopen te stoefen met de allerlaatste hebbedingetjes. Hij niet, want vader en moeder doen hier niet aan mee…
Ze vinden hem op school en ook daarbuiten een rare kwast. Wie kan er nu nog leven zonder tv, pc, i-pod en gsm? En dan die kledij. Zo weggelopen uit een boerenfilm van Stijn Streuvels. Hij wordt met de nek aangekeken, is de pispaal van de school. Zelfs de leraren mijden hem als de pest. De directeur probeert hem met alle macht uit z’n school te weren. Zou het niet beter zijn dat hij naar het Bijzonder Onderwijs gaat. Daar heeft hij meer kansen. Zegt hij op de ouderavond tegen de ouders. En zou het niet mogelijk zijn om de schoolrekeningen op tijd te betalen? We kunnen er geen gewoonte van maken hé?
Vader antwoordt kort en bondig dat het onderwijs hier in dit apenlandje gratis is. Staat zo in de grondwet ingeschreven, meneer de alwetende directeur. Hoe het komt dat mijn zoontje geen opstel kon maken over Egypte? We hebben geen tv en ook geen pc. We voeden onze zoon niet -materialistisch op hé? Tja, wat moet ik hier op antwoorden, denkt de directeur. Er bestaat een fonds om bij te leggen voor de aankoop van een pc, probeert hij nog. Er komt gene moderne brol in m’n kot. Zegt de vader gedecideerd. En daarmee is de kous af. Hopeloos, denkt de directeur. Dat er zulke mensen nog bestaan. Sommige mensen zouden geen kinderen mogen krijgen. ’t Staat op z’n gezicht te lezen, maar hij zegt het niet. Oja, ‘k heb vernomen dat u cannabis kweekt in uwen hof, is dat waar? Daar hebt u totaal geen zaken mee, da’s privé. In het belang van uw kind heb ik daar wel zaken mee, die jongen hoeft niet opgevoed te worden bij drugsverslaafden. Het spijt me, maar u zult wel begrijpen dat ik de bevoegde instanties op de hoogte moet brengen hé? Vader staat recht, denkt erover na de directeur een ferme rechtse te verkopen, maar “ peace not war” is z’n principe. Gesprek afgelopen tot beider tevredenheid…

Ze zijn hem komen halen, midden in de les biologie. Recht naar een gesticht. Voorlopige maatregel van de jeugdrechter ter bescherming van het kind. Hier zijn alle kinderen gelijk, dragen allemaal hetzelfde uniform. Hij mist z’n ouders en de vrijheid van de vervallen boerderij. De psycholoog wil niet naar hem luisteren, te weinig tijd voor teveel kinderen. Maar dat wordt gecompenseerd met de laatste nieuwe playstation. Waarop men, als men braaf in ’t gareel loopt, kan spelen op groot lcd-scherm. Het interesseert hem geen fluit. Wat een rare kwast, denken z’n medekinderen. Die vraagt erom gepest te worden. Wat ze ook doen. Geniepig welteverstaan, zo zijn nu eenmaal kinderen…

Zou het waar zijn dat ik kan vliegen, denkt hij en schuifelt voetje voor voetje verder na de rand van het platte dak. De dood is maar een overgang, zo heeft z’n vader altijd gezegd. Een overgang naar anders en beter. Hij staat nu op de rand, de kinderen op de speelplaats in ’t gesticht zien hem staan. De opvoeders ook. Ge durft niet, roept zo’n haantje-de-voorste. Kom onmiddellijk naar beneden. Buldert de hoofdopvoeder. Hoe gaan we dit hier uitleggen aan de pers? Vraagt de directeur zich af.
Hij springt…z’n laatste gedachten waren bij z’n ouders. Zouden ze boos zijn?

©GoNo