Appartement met huurder te koop

Er wordt gebeld. Om negen uur in de zonnige morgen. De postbode is er vroeg bij vandaag. Zouden de eerste zonnestralen dan toch een positieve invloed hebben op chagrijnige mensen? Ik denk van wel. De wereld ziet er toch een stukske aangenamer uit als ze baadt in het zonlicht hé? Niet dat ik iets tegen de winter heb, de natuur moet men z’n gang laten gaan…
Ik kijk van het derde verdiep naar beneden, verdomme, da’s toch nog redelijk hoog dat ik woon, maak ik mij de bedenking. Er staat een jonge deerne, gewapend met een hoop papieren voor zover ik het kan zien. Heb ik een date? Vraag ik me af. Het langzame afglijden naar de totale vergetelheid begint me nu toch wel erg parten te spelen. Ik begin meer en meer te vergeten. Over wat ging ik weer schrijven? Geen flauw idee. Eventjes het begin van dit verhaaltje terug lezen hé? Handig, moet ik zeggen.
“ Ja? “
Kort en bondig. Maar met een lach, vraag ik het.
“ ’t Is voor het appartement, meneer…”zegt ze ook met een glimlach.
Gelukt, eindelijk gelukt. M’n huisbazin stuurt iemand om mijne Bulex na te zien. Waarschijnlijk om een offerte op te maken.
“ Kom maar naar boven hé?”
Ze komt naar boven, nadat ik de benedendeur open maak. Wat me vrij logisch lijkt, anders geraakt die mooie meid niet binnen. Na een dikke vijf minuten staat ze boven, hijgend, en hoor ik op mijn deur kloppen. Klop, klop, zachtjes, alsof ze bang is om mijn deur in te beuken. Ik doe de deur open. Gesloten deuren moet men af en toe eens open doen. Of je geraakt niet binnen.
“ Kom binnen, pak een stoel en blijf staan…” Een oude belegen mop, die ik al jaren verkondig alsof het de laatste nieuwe is. Meestal begrijpen de bezoekers ze niet eens, wat veel zegt over sommigen hun intellectuele capaciteiten.
De dame in kwestie gaat zitten. Ze is schijnbaar buiten adem. Een rookster, vermoed ik. ’t Kan natuurlijk ook zijn dat ze astma-patiente is. Spreidt haar papieren op de tafel. Ik vraag haar als goede gastheer of ze iets wil drinken. In de hoop dat ze neen zal zeggen. Maar na al die trappen die ze gedaan heeft, is dit een enigszins waanzinnig idee. Ze zegt volmondig ja.
“ Wat wilt u drinken, mevrouw?” ’t Is nog vroeg, dus ben ik nog beleefd.
“ Wat hebt u in huis,”is haar wedervraag.
“ Cola, limonade, bronwater, koffie, thee, en nog twee Kriekskes. Jenever en Safari is er ook nog, maar daar zal het nog te vroeg voor zijn, denk ik. Oja, en witte en rode wijn is er ook nog…”
Zo, met deze weet ze de inboedel van mijne frigo.
“ Een colaatje graag, ’t is toch echte cola hé?”
Jawadde, dat begint hier al goed. Mevrouwtje lust gene brol van de Aldi. Ze heeft geluk, ik lust die cola van de Aldi ook niet.
“ ’t Is echte van de alomgeprezen Coca Cola…”zeg ik met een grijnslachje.
“ Hebt u er bezwaar tegen dat ik een sigaretje opsteek?”vraagt ze een beetje timide.
Normaal gezien wel, gezien ik gestopt ben met roken. Maar ze vraagt het zo lief. Zou ik een sigaartje opsteken? Het lijkt me de juiste aangelegenheid en het schept direct een band hé? Een sigarenband, in mijn geval.
“ U doet maar, het stoort mij volstrekt niet…”lieg ik er op los.
Ik geef haar een echte cola. Ze slurpt er aan alsof ze recht uit de Libische woestijn komt. Ze steekt een sigaret op, likt met haar tong over haar lippen. Ik moet oppassen of mijne fantasie slaat weer op hol…

Wordt vervolgd

©GoNo