Ex-lief met biefstukken…

’t Is al een tijdje geleden dat m’n teerbeminde zus nog een vrijer in haar leven toegelaten heeft. Ze heeft ze al in alle maten en gewichten gehad. Van schone venten tot venten waar ge een straatje zou voor omlopen als ge ze tegen komt. Om maar te zeggen dat liefde blind maakt hé?
De laatste of is het de voorlaatste was er ene die bij de spoorwegen werkt. Zo iemand die nog aan z’n mama moet vragen of z’n sokken al gewassen zijn. Die geen ei kan koken omdat hij niet weet dat je water in een casserolleke moet doen alvorens ze erin te leggen. M’n zus, goedhartig als ze is, liet haar moedergevoelens spreken. Iedereen moet een kans krijgen, zal ze gedacht hebben. Ik had er zo m’n bedenkingen bij, m’n zus kennende…
Hij moet gedacht hebben, ik val hier met m’n gat in de boter. Een tweede moeder is altijd handig.
Ik telefoneer regelmatig met zus-lief, ’t is te zeggen, zij belt mij op of we chatten al eens. Om dat klein beetje voeling met de familie toch niet helemaal te verliezen. En ook een beetje omdat ik altijd nieuwsgierig ben naar het verdere verloop van haar uitermate boeiende liefdesleven.
Groot was m’n verbazing toen ze me belde en ik haar vroeg hoe het gesteld was met haar ridder op z’n witte paard. Schijnbaar was de liefde al over. Allé, dacht ik bij mezelve en in m’n eigen, nu heeft ze eens een vent met een goed inkomen en ’t is weer niet goed.
Het toppunt van alles is dat diene vent nog biefstukken meebracht ook. Aan de prijs dat het vlees de dag van vandaag staat, zou ik die vent pas buiten gegooid hebben als mijne diepvriezer vol stak. Met vlees en groenten, potdorie…
Ze was niet thuis toen hij z’n biefstukken kwam brengen. De arme man heeft uren aan één stuk op haren hof gezeten, in afwachting dat z’n geliefde haar opwachting zou maken. Ik heb de indruk, maar ’t is maar een indruk, dat z’n biefstukken van lieverlede op eigen kracht naar huis gewandeld zijn. Wachten is de mama van het geduld hé? Toen ik aan m’n zus vroeg of het dan uit was met haar amoureuze escapade met de biefstukkenman, moest ze eens goed lachen. Iemand voor Jan Lul laat zitten op uwen hof is een subtiele manier om te zeggen:” de pot op “.
Nu snap ik waarom de treinen van Gent naar Antwerpen steeds te laat zijn. Het is als het ware als weerwraak bedoeld. De volgende betoging zal waarschijnlijk plaats vinden voor de deur van m’n zus. Er zal daar nog een hartelijk woordje gesproken worden. Met duizenden pendelaars die hun geld komen terug vragen is het kwaad kersen eten. Laat staan biefstukken hé?
Als ik nu nog een lief versier, moet ze kunnen koken. Biefstukken meebrengen is een must tot mijn diepvriezerke vol zit. Nadien nodig ik wel m’n zus uit om te eten, misschien heeft ze tegen diene tijd een beenhouwer aan de haak geslagen. Je weet maar nooit…

©GoNo