Verhaal met open einde…

Ik sta aan de koffieproeverij in de Colruyt. Heerlijk plekje om m’n medebewoners van deze aardbol te observeren. Ik sta er nooit alleen en ’s morgens in de vroegte smaakt zo’n gratis bakje troost geweldig goed. Een service die ik als trouwe klant kan waarderen. Wat ik ook regelmatig zeg tegen de heen en weer lopende personeelsleden. Die mij dan dankbaar aankijken, toch ene die een beetje dankbaarheid kan opbrengen, zie ik ze denken…
“ En valt het mee, nu Karel op pensioen is?”vraagt een dame met geblondeerd haar aan haar vriendin.
“ Zwijg stil, m’n kind, zwijg stil…de eerste dag stond ik nog op zes uur om z’n boterhammetjes te maken. Ik vulde, naar goede gewoonte, z’n thermoskan met koffie en zes klontjes suiker. Na bijna veertig jaar doe je dat allemaal op automatische piloot. Ik steek de krant in zijne kazak en nog een appeltje als dessert. De wekker loopt voor de tweede keer af, tijd voor m’n venteke om ook op te staan. Ik hoor z’n gehoest, ook dagelijkse kost, z’n gestommel in de badkamer, z’n gevloek omdat het douchewater weer veel te heet is. ‘k Hoor hem roepen waar z’n broek gebleven is. In de wasmand, waar anders. Een hele week met dezelfde broek lopen is toch geen zicht hé?”

Ik wil antwoorden dat een man soms gehecht kan zijn aan één bepaalde broek. Maar ik wil verder luistervinken terwijl ik m’n nog hete koffie uitslurp…
“ Viel uwen frank dan niet dat het z’n eerste dag van z’n pensioen was?”vraagt de blondine met een toon van medelijden in haar stem.
“ Welnee, macht der gewoonte, denk ik. De alledaagse routine, zal ik maar zeggen. Dus hij komt in de keuken waar z’n kopje koffie heerlijk staat te dampen. M’n ventje zet zich neer, ploft zich neer moet ik zeggen. Steekt z’n eerste sigaret op en slurpt van z’n gloeiendhete koffie. Met een verbrandde tong als gevolg. Iedere morgen hetzelfde ritueel, iedere morgen dezelfde vraag of ik die verdomde koffie niet wat kouder kan maken. Blazen he manneke, heeft uw moeder u dat niet geleerd? Waarna hij mij met liefdevolle ogen, waar de moordzucht in staat te lezen, naar de hel verwenst. Om dan recht te staan en z’n beklag te gaan maken in het kleinste kamertje. Verdorie, wie heeft het laatste wc-papier opgebruikt? Hij zelf, want vannacht is hij nog opgestaan om naar de wc te gaan…”

Ze drinkt van haar koffie, ik en de blondine ook. ’t Enige dat er hier mankeert is een tafeltje met vier stoelen en een koekje zou er ook nog bij kunnen, zeg ik langs m’n neus weg. Ze beamen het volmondig. Dat zou pas een service zijn, zegt de halve trouwboek van Karel.
We moeten opzij gaan staan want half Hoboken komt hier schijnbaar koffie drinken. De Colruyt heeft duidelijk een sociale functie. En onze dagelijkse zatlap is ook van de partij. Maar dan bij de wijndegustatie. Drinkt op z’n eentje een halve fles wijn leeg. Schijnbaar een goed merk, zo te zien. Ik vraag of die wijn wel te zuipen is. ’t Is voor niks van de gratuit, brabbelt hij. Die zijne dag begint al goed, bedenk mij…

“ Maar om voort te vertellen, mijne vent is toen door gereden met zijne fiets, daar krijgt hij een kilometervergoeding voor en alle beetjes helpen, zei de hond terwijl hij in de facteur z’n been beet.”zegt ze met een lachje.
Die vrouw heeft gevoel voor humor, dat staat buiten kijf. Getrouwd zijn met een hartvreter en nog kunnen lachen. Ik wil haar voorstellen om bij mij te komen wonen, maar iets doet me vermoeden dat ze toch wel van haar ‘ venteke ‘ houdt.
“ Plots hoor ik op de radio dat de minister van Pensioenen niet lang meer burgemeester van Ans zal zijn. Dedju, denk ik, mijne vent moet helemaal niet gaan werken. Komt dat tegen. Ze gaan daar op z’n werk eens goed lachen met hem. Daar moet ge nu toch een onnozelaar voor zijn hé? Hij zal de schuld weer op mij steken, maar wie gaat er gaan werken? Hij toch hé?”
“ Ja, maar moest jij niet opgestaan zijn en alles niet klaargezet hebben, dan was dit toch nooit gebeurd?”
“ Van je vriendinnen moet je het hebben hé? Ge kunt al samen gaan wonen met mijne vent…”zegt de vrouw van onzen beste vriend Kareltje.
“ Kom, we gaan verder onze boodschappen doen, want Karel zit zonder tabak. ‘k Zal weeral wat mogen horen…”

Graag had ik willen weten hoe het afgelopen is met Karel op z’n werk, ‘k zal de rest van het verhaal naar eigen goeddunken mogen invullen. Spijtig hé?

©GoNo