waar jij stond

- zie de zeven berken
er groeien zwarte tongen
de dood sprak zijn verleiding uit

't was alles wat jou overbleef -

de dagen veranderen
ik stap naar buiten
kijk terug en naar de verte

stilte opent
vogels tegen de achtergrond van poëzie
en ik geef me over
aan dat wat niet vervuld werd

aanvaard woorden
die hun plekje nooit vonden, weggleden

langs de vastgeroeste weide
en achter de bomenrij

het water
waarop jij je ogen rusten liet

als teken naar het onbekende
nog groter dan de diepte en de afgevallen bladeren
die je elk een naam gaf, verward

omdat ze geen antwoord gaven
en je mond meer en meer smaakte
naar aarde

tot steen verweerd, afgesloten
van de jaren rondom de berken

en het zichzelf verlaten

- zie de zeven dagen
er groeien witte nevels
langs hun gevels –

© kerima_ellouise