op kale grond

er blijft niets meer over
niet van mij
of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid
nadert
in een schrijn van gebroken weerstand

de dansers, ze dansen niet

jij draait je om
en ik kan slechts onthouden
dat de klaver die je gaf in verloren momenten
te zwaar beladen was

strakgetrokken
door het gewicht van eigen bloemlezing
onschendbaar vanaf die plek

de dansers, ze dansen niet

mijn handen beven, de dagen veranderen
het wachten op een woord, wat de stilte
nog kan oprapen

later, of wanneer
de blaadjes verdorren tot leugen
in de aandacht van het sterven

de dansers, ze dansen niet

niet op drietallig
rode klaver

©kerima_ellouise