BBQ

Als ik op m’n balkonnetje sta, ruik ik langs alle kanten de geur van gebraden vlees. ’t Is zomer en de obligate bbq’s duiken overal op. ’t Zijn gouden tijden voor de beenhouwers, ze gooien met hele bakken gemarineerd vlees naar je kop. De zever loopt hier soms uit m’n bek, ik sta hier soms te kwijlen als een reu die een teef gezien heeft en er niet bij kan. M’n onderbuurman, tevens syndic, kent er ook wat van. Maar of ik hem nu smakelijk wens of niet, nooit zal hij vragen om mee aan te schuiven. Schijnbaar mag ik al blij zijn dat ik de geuren gratis kan opsnuiven. Na datum heb ik twee uren werk om m’n balkonnetje proper te maken wegens overvloedig speekselverlies…
En overal op die bbq’s zie ik hetzelfde vlees liggen dampen. De worsten, de hamburgers en de kippenboutjes. Bij de ouderen. Bij de jongeren zijn het de gemarineerde côteletten, biefstukken en ribbekes. Waarschijnlijk zal de generatiekloof hier een rol in spelen, de ouderen gokken op zekerheid. De jongeren nemen het risico van overjaars vlees op hun bord te krijgen. Want voorgemarineerd vlees kan vanalles verbergen. Bijvoorbeeld een miljoentje of twee van die bacterieën, die zich met plezier vermenigvuldigen bij zo een hitte. Maar we zijn Bourgondiers en dat beetje broebelkak nemen we er graag bij hé?
M’n onderbuurvrouw, ’t vrouwtje dus van onze syndic, is een crack in het bedenken van slaatjes. Maar gezien ik van boven naar beneden kijk, heb ik meer oog voor haar diepuitgesneden décolleté. Van vleeswaren gesproken. De presentatie is alles, zei m’n chef vroeger. Het oog wil ook wat. ’t Is een lekker kippetje, bedenk ik me, om een beetje in de sfeer te blijven. De zomerse sfeer. Waarom doen ze geen bbq in de winter, lijkt me ook gezellig. Ja toch?
Ik ruik houtskool en benzine. Die opstijgt, mij de adem beneemt. Bij de buurman zijn de hamburgers aan het verbranden. Zou ze beter insmeren met zonnebrandolie. Dat hebt ge als ge buiten naar de Wereldbeker kijkt in plaats van naar uw vlees. Moet ik nu roepen of niet? Ik besluit van niet, gezien ik toch geen stukske krijg.
‘t Zullen negerhamburgers worden. En als hij nog meer zuipt omdat de Spanjaarden aan ’t winnen zijn, zullen er waarschijnlijk negerworsten ook nog op ’t menu staan.
Ik ga een diepvriezerhamburger van de Aldi bakken, met wat ketchup en een tomaatje, die het al twee weken vertikt om rijp te worden. Tomaatje weigert om volwassen te worden. Om kinds van te worden. In wat voor een wereld leven we, als zelfs de tomaten weigeren om mee te werken? Ik zet me met m’n uitgebreide menu à la carte op m’n zonovergoten balkon. Zo, nu hoor ik er ook bij. ’t Smaakt naar plastic, misschien moet ik de volgende keer de verpakking er misschien afdoen? Of ligt het aan die rot-tomaat die ik met hamer en beitel in stukken moest hakken? Maar de ketchup is voortreffelijk en da’s ook veel waard hé?

©GoNo