Heel stilletjes

Midden beboste heuvels
en groene weidse velden
staat een piepklein huisje
boven de deur een kruisje

ramen hangen wat scheef
deur een beetje uit de haak
in de dakgoot groeit onkruid
webben achter gebarsten ruit

ze zit op haar schommelstoel
zoveelste slobbertrui te breien
zingt liedjes uit vervlogen tijden
over duivels die op bokken rijden

ze kijkt naar de ondergaande zon
knipoogt naar de merel op z’n tak
zwartwitte kat spint aan haar voeten
hond zit weer in d’aarde te wroeten

naast haar huisje loopt een beekje
met helder fris klaterend water
groen bemoste rotsen steken er uit
aan de kant een halfvergane schuit

ze heeft achtenveertig uren welgeteld
om haar schamele biezen te pakken
hoezee ruimt de baan, ruimt de baan
kranen met stalen kaken komen eraan

hier komt tot algemeen openbaar nut
een nieuwe rijstrook voor de autobaan
want koning auto zet je niet voor schut
met in z’n weg te liggen of te gaan staan

ze zit nu achter het raam van een tehuis
zorgen goed voor haar, geven haar pilletjes
maar als ze ’s avonds naar de zon kijkt
begint ze verdrietig te wenen, héél stilletjes…

©GoNo