Dries Vanwijnsberghe

’t Is m’n gewoonte niet om naar erediensten te gaan, laat staan dat ik de drempel van een kerk zomaar zal overschrijden. Ik ken de gangbare tradities niet meer, ben ze vergeten, ken ook de gebeden niet. Ik gebruik zo m’n eigen verzonnen gebeden, die ik stilletjes opzeg. Als God of Jezus mij hoort, zullen ze mij wel begrijpen. Dat hoop ik althans…
Voor Dries heb ik een uitzondering gemaakt. Uit respect voor een kunstenaar. Een man die ik bezig zag toen ik op bezoek in Signum was. Heimelijk sloeg ik hem gade, wandelde meermaals langs het tafeltje, waar hij druk in de weer was om met enkele potloodlijnen diverse onderwerpen vast te leggen.
Op servietjes, op stukjes papier, op alles wat maar kon dienen om op te tekenen. Ik dacht ‘ dat wordt niets…’. Maar toen ik de tweede keer passeerde, moest ik m’n mening reeds herzien. Het werd wel iets hé? Dries was een toffe vent, die mij mailtjes stuurde om zich te verontschuldigen dat hij niet wat meer naar m’n website kwam. Om ‘ en passant’ ineens te vragen of ik z’n nieuw boek kon plaatsen op de site. Kwestie van een beetje reclame te maken. Of het veel geholpen heeft, weet ik niet. Maar dat hoefde ik ook niet te weten. Ik deed het met plezier.
Ik vroeg hem of het een beetje ging. Z’n antwoord was even kort als m’n vraag. Vroeger ging het beter, maar langzaam gaat ook. Terwijl hij dat zei, keek hij me aan met een monkellachje. Z’n ogen vertelden me een ander verhaal. Maar dat kan pure inbeelding geweest zijn. En toch. Nu ik erover nadenk, ben ik er zeker van dat z’n ogen mij iets wilden vertellen…
Het was een mooie kerkdienst, een groot man waardig. Getuige de vele vrienden en kennissen die aanwezig waren om afscheid te nemen van iemand die voor altijd in hun hart aanwezig zal zijn. Ook in het mijne. Waarschijnlijk zit hij nu te kijken naar ons, potloodje bij de hand. Geen papiertje of servietje? Geen nood. Hij zal wel één of andere engel z’n wit kleed gebruiken. Kan lekker veel op, zal hij denken. De H. Maagd Maria is nog niet thuis met haar patatjes, zoveel is zeker. Dries hield van de H.Maagd, had er als het ware een band mee, die maar weinigen konden begrijpen. Ik denk dat het iets te maken heeft met de puurheid van de Moeder Gods. Ze zal met veel plezier voor hem poseren…
Het was een mooie eredienst, niet in het minst omdat ze opgeluisterd werd door het nog steeds onovertroffen koor van Sithemba ( zeg ik het goed?). Ze slagen erin, iedere keer dat ik ze hoor, mij kippevel te doen krijgen. Ze mogen gerust naast Scala gaan staan, dat meen ik. Dries zal in z’n kist wel eventjes meegetokkeld hebben. Niemand die het hoorde en zo hoort het ook.
Laten we deze kunstenaar ‘pur sang’ herinneren als een man met een warm hart, een man die kon lachen, een man die voor ons de hemelpoort zal opendoen. Om ons nadien in een lokaaltje te droppen, waar we stil moeten zitten tot hij met enkele potloodlijntjes ons vereeuwigd heeft. Dries, als je m’n moeder moest tegenkomen, zeg haar dan dat ik al lang niet meer kwaad ben hé?
Voor Ria en heel de familie Wijnsberghe, moge Jezus jullie bijstaan in deze droevige dagen…

©GoNo