Beneden de Verboden Zone 1

De zee lijkt kalm, nodigt uit om even te verpozen in haar armen. De zon verwarmt de aanwezigen op het bovendeck. Muziek klinkt uit de boxen. Harde storende muziek die helemaal niet past bij het hen omringende kabbelende water, dat tegen de boot klotst. Af en toe nemen ze een duik in het koele water. Hijsen zich daarna op het platform aan de achterzijde van het luxueuze jacht, om de zoveelste long drink achterover te slaan.
Ze weten dat ze in de Verboden Zone voor anker gegaan zijn, maar van verboden vruchten wil men altijd proeven. De Verboden Zone is een wirwar van onderzeese straatjes, een stad die verdwenen is onder de golven toen er een aardbeving plaats vond. Sommigen beweren dat het Atlantis is, anderen zijn er heilig van overtuigd dat het Pavlopetri is. Potscherven, door duikers gevonden, zouden er op wijzen dat het wel degelijk om de verloren gewaande havenstad zou gaan. Met behulp van sonars werd de onderzeese stad in kaart gebracht. De eerste gevonden voorwerpen zijn ouder dan 5 000 jaar.
Maar Pavlopetri verbergt ook een geheim. Een dodelijk geheim. Draaikolken en stromingen zijn een valkuil voor onervaren duikers. Om maar niet te spreken over de plots opkomende stormen die de baai teisteren. De zeebodem ligt bezaaid met wrakken, een must voor de souvenirjagers, die hun leven in de weegschaal leggen in de hoop een schat boven te halen. Zo ook voor de zich vervelende jeugdige bemanning van de Esmeralda. Een bont gezelschap van rijkeluiskinderen, die onder begeleiding van een ervaren onderwaterarcheoloog, deze doolhof willen verkennen. Maar de archeoloog heeft meer oog voor het vrouwelijk schoon en z’n fles ouzo. ‘t Is een vetbetaalde bijverdienste bovenop z’n ontoereikend pensioentje…
Vannacht gaan ze duiken, alles wordt in gereedheid gebracht. Flessen zuurstof worden gevuld en nagekeken, instructies worden gegeven. De internationale duikerstaal wordt nog eens uitgelegd. Voor de zoveelste keer. Ze lachen er mee, da’s voor oude mensen, ‘t is niet de eerste keer dat ze duiken. Ze zijn met zessen, drie vrouwen en drie mannen. Netjes verdeeld in koppels. De adrenaline begint te stijgen, ze hebben al zoveel gehoord over die spookstad waar de geesten van oude Grieken nog ronddwalen. Ze willen het aan de lijve ondervinden, het zien met eigen ogen. De meisjes giechelen, de jongens doen stoer.
De onderzeese stad wacht op hen. Tussen de ruines, in spleten en kelderruimtes, liggen creaturen op de loer. Hier komen ervaren duikers niet, vissers hebben hier ooit een reuze-octopus in hun net bovengehaald. Het beestje had een papegaaienbek waarmee gemakkelijk een haai in tweeën kon gebeten worden. De oceaanbewoners hebben bezit genomen van de verzonken stad, mensen horen hier niet meer thuis. Mensen die zich hier wagen, zijn voorbestemd om prooien te worden. En toch zijn er nog van die onverlaten die denken dat ze alles kunnen en mogen. Met geld koopt men alles, is hun moto…
De eerste duik is gepland om klokslag middernacht. Rekeninghoudende met de onderzeese stromingen. Carlo, zoon van een welgestelde wijnteler uit Zuid-Frankrijk, zal met Sylvia, de enige dochter van hoteleigenaar Brenth, de eerste duik voor z’n rekening nemen. Carlo is zowat de enige die echte duikervaring heeft. Hij is geen roekeloze duiker, houdt zich nauwgezet aan de instructies en weet als geen ander de gevaren die kunnen opduiken bij het duiken in onbekend gebied. Z’n liefje Sylvia steunt in blind vertrouwen op hem. De eeuwige verliefden zijn als twee handen op één buik. Hoewel hun beider ouders aandringen op een huwelijk, nemen ze alle tijd van de wereld om die stap te zetten.
Het is vijf voor middernacht. De maan probeert zich te verschuilen achter de donkere wolken. Voorbode van een op komst zijnde storm? De lucht is zwoel, broeierig warm, het water begint zich te roeren. Dimitri, de onderwaterarcheoloog, drinkt nog een laatste glaasje ouzo in ‘t geniep, alvorens zich bij de klaarstaande duikers te begeven. En beneden wacht het gevaar hen op…

ÓGoNo