Ik heb zo m’n bedenkingen… 2

’t Heeft wat voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk zijn ze vertrokken richting Tirol. De kinderen gaan deze keer niet mee. De volgende keer waarschijnlijk ook niet. Papa Tirol probeerde nog even z’n ouderlijk gezag te laten gelden, maar moest afhaken toen mama, gesteund door bomma en bompa, zich er ook mee bemoeiden. Mama heeft altijd gelijk, de kinderen ook. De kinderen willen niet meer meegaan naar dat boerengat ergens gelegen op de bergflanken van Tirol. Er is daar niets te zien en nog minder te doen voor een elf-en twaalfjarige. Een Chirokamp is veel leuker, daar hebben ze tenminste leeftijdsgenootjes. En borrelnootjes, chips en liters cola; allemaal dingen die ze in Tirol maar met mondjesmaat krijgen.
Ieder jaar, ’t is een traditie die in ere wordt gehouden, gaan ze met hun gezinnetje naar Tirol. Sedert een nonkel daar een pensionnetje uitbaat. Ze kunnen er logeren aan een vriendenprijsje en het uitzicht is grandioos. De weidsheid van de natuur met haar kabbelende bergriviertjes, de bergen die hoog uitsteken boven de einder en ’s morgensvroeg met nevelen omhuld zijn, de schapen en koeien die het sappige gras opvreten alsof het een zevengangenmenu is. Meer moet dat niet zijn voor mama en papa Tirol. Om nog maar te zwijgen van de fikse wandeltochten die ze ook dit jaar opnieuw gaan maken. Maar ’t zal anders zijn dit jaar. Geen foto’s met geveinsde lachjes op de kinderen hun lieftallige snoetjes. Kinderen worden groot en vaders worden klein, denkt papa Tirol. Een complot tegen z’n vaderlijk gezag. Bij zijn vader pakte zoiets niet. Desnoods schopte die het ganse gezin de auto in. Richting Blankenberge. Waar alle grote gezinnen elkaar rendez-vous gaven. ’t Eerste wat ze deden toen ze aankwamen, was hun stukje strand afbakenen met badhanddoeken en van die goedkope rieten matjes. De plastic schopjes, emmertjes en de broodjes met ham, kaas en salami werden uitgestald op een strandlaken alsof het een winkel was. Maar ze moesten wachten tot vader het bevel gaf om te eten. Drinken kregen ze nadien. Eten en drinken gaan niet samen, zei vader altijd. Behalve bij Rodenbach met verse garnalen…
De kinderen zijn vertrokken. Zonder zelfs een afscheidskusje aan hun papa te geven. Mama Tirol zegt dat ze alle dagen zal gsm’en. Dat ze een souvenir uit Tirol zal meebrengen. De twaalfjarige zoon vraagt of het weer een koeienbel zal zijn of een weerhuisje. Met een mannetje en een vrouwtje die binnen -of buitenkomen als het goed of slecht weer zal worden. Zo’n piepklein huisje opgetrokken in chaletstijl. Hun huis staat en hangt er vol van. Hun huis ademt Tirol. Zelfs in ’t kleinste kamertje is er een waarneembare berglucht te ruiken. De wc-pot geurt dennengeur en als papa Tirol een cd’tje afspeelt met Tiroolse jodelmuziek, terwijl hij z’n darmen leegmaakt, waant men zich in Tirol. Papa kan niet kakken zonder jodelmuziek. Volgens mama gaat het beter als papa mee kan jodelen. ’t Is wetenschappelijk bewezen, zegt ze. Mama heeft altijd gelijk want ze heeft hogere studies gedaan. Papa daarentegen is maar een doodgewone fabrieksarbeider. Weet veel, maar zegt weinig. Nu nog minder want kan niet goed mee met de in sneltempo veranderde maatschappij. Vindt een pc en gsm overbodig. Is er heilig van overtuigd dat die dingen een verborgen agenda hebben. Gewoon uitgevonden zijn om de mensen te kunnen controleren.
Mama is al veertien dagen op voorhand alles aan het inpakken. Vraagt met aandrang aan haar kroost en man om geen vuile was meer te maken. Controleert iedere morgen of haar lijstje nog wel klopt. Haalt overbodige kledingstukken uit de valiezen en stopt er andere overbodige stukken in. De kinderen hebben wijselijk besloten hun rugzakken mee te nemen naar hun kamer. Zonder toelating, maar wat doe je er aan hé? Papa Tirol zit aan de keukentafel met een versleten plan van Tirol, stippelt de route uit die ze gaan volgen. Er vallen geen routes meer uit te stippelen, ze zijn overal geweest. Mama legt nog wat dikke truien op de tafel, houdt totaal geen rekening met papa, die het met kleefband aanééngeplakte plan, aan het bestuderen is. Een zucht ontsnapt aan z’n lippen. Mama zegt dat hij wat minder moet zuchten en haar beter een beetje zou helpen. Moet ze hier alles alleen doen?
Ze zijn vertrokken. De auto is bijna te klein om alle koffers in te krijgen. Veertien dagen gaan jodelen in de bergen van Tirol brengt wat met zich mee. De kinderen zijn de dag voordien vertrokken. Al lachend. Naar het Chirokamp. Vrijheid, blijheid. Met in zoonlief z’n rugzak de beide opladers van mama en papa hun gsm. Kindertjes weten nu al dat er een fikse ruzie zal ontstaan ergens ver weg in Tirol. Mama zal de schuld aan papa geven. Papa zal uit de lucht vallen, wat perfect mogelijk is als je in een ravijn dondert. Papa zal met een grijnslachje vragen of ze dan haar lijstje niet gecheckt heeft. Waarna er boven de Tiroolse bergen een hevig onweer zal losbarsten. Ook dat nog….
©GoNo