Hotel-Restaurant Sachs.........

We zijn 2 weken verder en er komt geen schot in de zaak. Kamer 13 blijft z'n duivelse geheimen bewaren. Door alle drukte in het hotel en de moeheid 's avonds, hebben we weinig of geen tijd om ons voorlopig bezig te houden met kamer 13. Er is een groep luidruchtige Duitsers toegekomen, die wat verderop bij Siemens gaan werken. Al hebben ze dan de oorlog verloren, ze doen alsof ze nog steeds ons landje bezetten. Moeten 's avonds in de bar op hun wenken bediend worden en geven zelden of nooit een fooi.
Maar kotsen steevast de toiletten onder, gratis btw inbegrepen. Ik doe de bar na m'n keukenopleiding, zaal en bar zijn zogezegd een deel van m'n opleiding. Een vorm van slavernij, maar dan goedgekeurd door de jeugdrechter. De bar sluit om 01:00, maar niemand maalt er om als ik om 02:00 nog bezig ben. Wetende dat ik om 06:00 terug in de keuken moet zijn om de eerste ontbijten klaar te maken. Misschien heb ik daar m'n slapeloosheid opgelopen ? Wat ik er wel geleerd heb, is zuipen en roken. En dat op veertienjarige leeftijd. Ja, vroegrijp omdat ik moest hé ?
Brigitte zat in hetzelfde schuitje, ook geplaatst wegens onhandelbaar en onuitstaanbaar. 't Was haar laatste kans of ze verdween in de psychiatrie. Zo ging dat toen. J.P. onzen doorluchtige baas, regeerde met ijzeren hand over z'n troepen. Meer bepaald over ons, want als gerechtskinderen hadden wij niets in de pap te brokken. Bij de minste tegenspraak legde hij beslag op ons zakgeld, zodat we compleet afhankelijk waren van meneer z'n goedertierentheid. Al de pourboires die we kregen, moesten we in een pot doen en die werd op 't einde van de maand verdeeld. Meestal onder het vast personeel, dat voor de helft familie van hem was. We leerden vlug en snel, en hielden drinkgeld achter als compensatie voor het geld dat hij achterover drukte. Ik deed de bar en vergat al eens een bedragje in te tikken........
Die zatte Engelsen en Duitsers wisten op het einde van de avond niet eens meer van welk land ze kwamen. Zo moeilijk was dat nu ook weer niet. Als je zag in welk tempo ze de pinten en de schnapps in hun keelgat lieten verdwijnen. Ik leerde omgaan met zatte toeristen en deed mee met hun zuippartijen, want zo hoorde het en 't leverde drinkgeld op. Maar ik was jong en recupereerde vlotjes. Brigitte was een schat van een meisje, we voelden ons tot elkaar aangetrokken, meer uit noodzaak dan uit liefde. Brigitte was het slavinnetje van ons Madame. Madame die niet moest onderdoen voor haar man J.P., de potentaat. Bij Madame deed je nooit iets goed, ze vond altijd wel een reden om ons te laten voelen dat we uitschot waren en blij mochten zijn om in haar aanwezigheid te mogen vertoeven. 's Morgens was ons eerste werk om het ontbijt klaar te maken, ik bakte de verschillende eiergerechten en worstjes voor onze vrienden. Perste vers fruitsap, zorgde voor de broodjes en de koffie of thee. Brigitte nam de bediening in de zaal voor haar rekening en zorgde dat de lunchpakketten bij de juiste persoon terecht kwamen. Ge hebt weinig tijd om je zorgen te maken over een zware kop van het te veel zuipen en roken. Ge zweet het gewoon er uit hé ?
Als onze kostgangers eindelijk de deur uit waren, begon het tweede deel van onze dagtaak. De ontbijten op bed. Ik maakte de plateau's klaar met de nummers van de kamer en Brigitte, die zich dan de rol van kamermeisje aanmat, bezorgde ze op de kamers. Wat niet altijd van een leien dakje liep, want sommige heerschappen dachten dat hun sekswensen mee inbegrepen waren in de roomservice. Wilde je als meisje veel geld verdienen, dan moest je maar met zo'n pipo in de koffer duiken. Maar Brigitte was trots en plooide zo gemakkelijk niet. Toch niet dat ik weet. Ik ben ooit eens een ontbijt gaan brengen aan zo'n dame. Ik klopte en ze riep in het Frans dat ik binnen moest komen. Ik zette het ontbijt op tafel, maar ze wou dat ik het in badkamer bracht. Wat ook gebeurde. Madame zat ongegeneerd in haar bad, mij een rode kop bezorgende en een hopeloos op hol slaande fantasie. Ik was veertien jaar en voelde van alles opborrelen in m'n jeugdig lijf. Ze had er plezier in, de manier waarop ze mij bekeek ,sprak boekdelen. De helft van wat ze zei, verstond ik amper, maar 't kwam er op neer dat ik na enige minuten haar mooie rug aan 't schrobben was. De voorkant spijtig genoeg niet, want de telefoon ging en ik mocht beschikken.
Waarschijnlijk haren vent. Ik vraag me nog altijd af of die Française mij zou ingewijd hebben in de taal van Molière, als je begrijpt wat ik bedoel.......?

©GoNo