Cursus “ Gedachtelezen “ 5

’t Is aanschuiven in de broodjeszaak. Bedienden en arbeiders, samen verbonden door het wachten om de hongerige maag te spijzen. Hier telt geen klasse-of standenverschil, hier telt de wet van de lange rij. Ik vraag aan Brigitta of ze ook een broodje lust. Ze knikt. Ik betaal zelf wel, zegt ze. Wilde ik eens de galante ridder spelen, haar trakteren op een broodje, maar schijnbaar wil ze onafhankelijk blijven. Vrouwtje naar m’n hart…
Ik bestel een broodje americain met ajuintjes. Die dekselse Amerikanen zitten ook overal. Zelfs tot tussen m’n broodje. Brigitta heeft een broodje kipcurry. Versgemaakte. Specialiteit van het huis. Alles wordt hier vers gemaakt. Behalve de broodjes. Die komen uit de diepvries. Worden gebakken in een uit de kluiten gewassen oven.
We staan terug buiten. Doen zoals de meesten. Zoeken een plaatsje in de zon, eten zonder veel te zeggen ons broodje.
“ En? Is het lekker?”vraag ik.
“ Kan ermee door. Broodje ietsje te lang gebakken, maar de kipcurry is lekker…en dat van jou?”
“ Volgens mij komt diene americain van Rusland. Ik begin hier de neiging te krijgen om de Internationale te zingen. Tot meerdere eer en glorie van de verenigde arbeiders en bedienden…”
“ Zeg Noël, ik denk dat je moet oppassen met je vragenstellerij. Ze hebben niet zomaar twee coaches aangesteld. De tactiek van twee-kunnen-meer-dan-één…”
“ Brigitta, da’s een beetje zoals bij de Romeinen. Verdeel en heers. ’t Is zo doorzichtig allemaal. Ik steek m’n hand in ’t vuur dat de volgende stap zal zijn dat ze mij zullen proberen te isoleren. Proberen mij belachelijk te maken. Ik weet ook wel dat ze het hierbij niet zullen laten. Ze zijn nu al druk bezig aan het overleggen…”
“ Zeg Noël, zeg maar gerust Gitta. Iedereen die mij goed kent, gebruikt die naam…”
“ En ken ik je goed? We kennen elkaar pas drie uurtjes. Maar het lijken wel eeuwen hé?”
“ Ja, ik vraag me af waarom het zo goed klikt tussen ons. En waarom ik naast jou ben komen zitten. In toevalligheden geloof ik niet, alles heeft z’n redenen…”
“ Ze zeggen allemaal, behalve een blinde, dat ik mooie ogen heb. Misschien is dat de reden?”
“ Dat zal de zeker en vast de reden zijn. En ook omdat je kaal begint te worden op je kruin. Je bovenste tanden ontbreken en je bent goed op weg om volslagen impotent te worden. Je bent te dik en je rookt teveel. Maar je trekt je niets aan van wat de mensen over je denken. En ’s avonds zit je alleen op je appartementje. Hopende dat je de ware zult tegenkomen…”
“ Voilà, de psychologische analyse van Gitta…”zeg ik sarcastisch.
Feitelijk moet ik toegeven dat ze de nagel op de kop slaat. Wat weet ik van Gitta? Niets, totaal niets. Wie is ze? Wat heeft ze meegemaakt? Is ze alleen of heeft ze een vent die op haar wacht? Is ze misschien lesbisch? Ik heb wel duizend vragen, maar durf er geen enkele te stellen. Bang dat ik haar misschien zal kwetsen. Ik moet oppassen met wat ik denk…
“ Ben je nu kwaad?”vraagt ze.
“ Nee, helemaal niet. Ik vind het juist leuk hoe je mij beschrijft. De waarheid heeft vele meesters, zeg ik altijd. Maar er zit een klein foutje in je redenatie. Ik trek me wel iets aan van wat de mensen denken. Alleen van de mensen die me nauw aan ’t hart liggen. M’n kinderen en een paar vrienden. En ja, ik hoop nog altijd om de ware tegen te komen. Maar ik kom te weinig buiten. En op het internet zal ik haar ook niet vinden, heb ik de indruk…”
Ik kijk op m’n uurwerk. Miljaarde, de tijd staat echt niet stil. ’t Is verdomme tien voor één. We komen te laat. Zeg ik tegen Gitta. Tegen wie anders hé? Gitta beaamt het volmondig. Dat heb je als je ineens een grote hap neemt van je broodje. Ik steek een sigaret op, geef er eentje aan Gitta. Roken en tezelfdertijd eten, wat een combinatie. We slenteren terug naar de martelkamer. Als we dan toch te laat zijn, heeft het totaal geen zin om ons op te jagen.

Vijf minuten te laat. Vijf luttele minuutjes. Iedereen zit te wachten op ons. Zonder ons staat de wereld stil. Bart en Wim kijken naar ons met schoolmeesterachtige ogen. We gaan wat moeten horen, zeg ik tegen Gitta. En bang dat we zijn, is haar antwoord.
“ Zo, hadden we niet afgesproken dat we hier terug zouden zijn stipt om één uur? Of tellen de regels niet voor jullie?”
Bart kijkt als een triomfator naar mij. Die kerel begint nu wel echt op m’n zenuwen te werken.
“ Wat zijn vijf minuten op een heel mensenleven?”vraag ik stekelig.
“ Op vijf minuten kun je een vluggerdje doen, maar in uw geval zal het wel wat langer duren hé?”
Ook een manier om de lachers op je hand te krijgen, denk ik. Goed gevonden, Bartje. Maar Bartje heeft zich een klein beetje misrekend. Ik voel dat Gitta plots gespannen is. Ik kijk haar aan, haar ogen spreken boekdelen.
“ Verdomde klootzak, wie of wat denk je wel dat je bent? Ben jij God misschien? Wil je zeggen dat ik een hoer ben ofzo? Denk je met je perverse geest dat ik niets anders te doen heb dan vluggerdjes? Met jou zal ik zeker geen vluggerdje doen, twee seconden zijn me iets te vlug…”
Ik moet haar bewonderen, willen of niet. Bart staat erbij alsof hij tegen een muur gebotst is. Wordt rood tot achter z’n oren, al goed dat hij een baard draagt. De klas is muisstil, afwachtende wat er verder gaat gebeuren. Ik vraag het me ook af…

©GoNo