De Jeugd van Tegenwoordig en Daarna…10

Jantje voelt de hand van Patrick, die hem hard in de schouder knijpt. Hij draait zich als door een wesp gestoken om en haalt met z’n vuist uit naar z’n belager. Treft hem pal in het gezicht. Patrick voelt het bloed uit z’n neus stromen. Kijkt verbouwereerd naar Jantje. Is zodanig van z’n stuk gebracht dat hij nauwelijks de pijn voelt. Jantje wacht niet, geeft Patrick een welgemikte trap tussen z’n benen. Dat is er teveel aan en de grootste smoel van de school zakt kermend in elkaar. De regisseur heeft spijt dat hij geen cameraman in z’n nabijheid heeft. Een vechtpartij live op tv. Moet kunnen, denkt hij…
De andere leerlingen kijken met ontzag naar Jantje. Wie had ooit gedacht dat kleine Jan zulk een vechtersbaasje is? Stille waters, diepe gronden. De regisseur helpt Patrick recht. Zet hem op een stoel.
“ Gaat het een beetje?”vraagt hij met nauwelijks verholen leedvermaak.
Stomme vraag. Patrick ziet alle kleuren van de regenboog en ook een honderdtal sterretjes.
Jantje kijkt niet meer om, gaat naar buiten. De vrijheid lonkt naar hem. ’t Duurt juist geteld vijf minuten om op het afdak te komen en vandaar langs de regenpijp naar beneden te klimmen. Hij wordt onmiddellijk weggeleid naar de Rode Kruistent. Een psycholoog ontfermt zich over hem. Houdt de politiemensen op afstand.
“ Ik ben Jantje, ik was ook gegijzeld…”liegt Jantje alsof het geschreven staat.
“ Gegijzeld? Zijn er dan nog kinderen gegijzeld?”vraagt de psycholoog.
“ Ja, heel de klas is gegijzeld. En de regisseur doet eraan mee…”
“ En wie gijzelt de hele klas?”
“ Patrick Schiettecatte. Een pestkop zoals er geen twee bestaan…”
“ Maar hoe ben jij kunnen ontsnappen?”
“ Da’s een lang verhaal..”
“ Vertel het maar op je eigen tempo, je hoeft nu niet bang meer te zijn…”
Jantje vertelt in geuren en kleuren z’n verhaal, hier en daar wat aangedikt maar dat is inherent aan een twaalfjarige.

De commissaris komt een kijkje nemen. Vraagt of de psycholoog informatie heeft over de gijzeling. Wachten tot het uw beurt is , bijt de zielknijper hem toe. Moet ik u in de boeien slaan, is ’t antwoord van de commissaris. De man wil duidelijk laten blijken dat hij hier nog altijd het bevel voert. Je doet maar, zegt de psycholoog. Daarna zal je psychiatrische bijstand nodig hebben als je terug parkeerbonnen mag uitschrijven…

Een agent komt zeggen dat de beslissing op de crisiscel gevallen is. De school moet ontruimd worden, desnoods met een beetje geweld. Men kan het risico niet lopen dat de bom ontploft…
De manschappen maken zich op om de school binnen te dringen. Traangaspatronen worden op de geweren gemonteerd, ze wachten gewoonweg op het bevel om ze af te vuren. De commissaris beleeft z’n moment van glorie.
“ Op mijn bevel, schieten als ik tot drie geteld heb. Tot drie, niet meer en niet minder...”

Einde deel 1.

©GoNo