De Jeugd van Tegenwoordig en Daarna…8

De mensen morren, zijn niet tevreden met de gang van zaken. De politie ook niet, de crisiscel nog minder. Alles draait hier vierkant, zegt Mohammed die al jaren een kruidenierswinkeltje uitbaat op de hoek van de straat. Als ze nu ook al beginnen met hier bommen te leggen, verhuis ik naar de Noordpool. En ik begin daar een ijssalon. Denkt hij. De politie maant hem aan z'n groenten en fruit binnen te zetten. Niemand is er mee gebaat om een brij van ontplofte groenten en fruit rond z'n oren en andere ledematen te krijgen. 't Is geen zicht en de straten liggen er al vuil genoeg bij. De politie zegt dat in geval de bom zou ontploffen, er een proces-verbaal opgesteld zal worden wegens sluikstorten. Wat Mohammed doet besluiten om toch maar alles binnen te zetten. Op z'n deur hangt hij een papier met :" Gesloten wegens bomoverlast…".
Het café " 't Verloren Voorwerp" wil helemaal niet sluiten. De tooggangers zitten op de eerste rij, de journalisten hebben op de bovenverdieping hun camera's opgesteld. Als er een knal komt, zullen zij live de eerste beelden hebben. De ene z'n dood is de andere z'n brood…
In de verte horen ze de sirenes loeien. Ambulances rijden tot op het plein. Een tent van het Rode Kruis wordt opgesteld. De massa blijft nu op veilige afstand achter de naderafsluiting. Het lijkt wel alsof de Ronde van Vlaanderen hier straks zal passeren. Het hamburgerkraampje doet gouden zaken.
De politie sommeert, voor de laatste keer, de uitbater van café " 't Verloren Voorwerp" z'n tent te sluiten. De uitbater steekt z'n middelvinger op. Wat hem een boete oplevert wegens smaad en het beledigen van meerdere agenten in functie. Die hij toch niet zal betalen. Nog liever naar de Noordpool verhuizen dan een boete te betalen. Misschien kan ik samen met Mohammed daar een theehuis beginnen. Denkt hij…

Intussen op de crisiscel…

De minister van Onderwijs probeert z'n geslachtsdeel te bedekken. Te laat, veel te laat. Iedereen heeft het gezien. Vragen zich af hoe het komt dat de minister met z'n scharreltje bloot loopt. Pijnlijke situatie. Zou Sylvia er meer van weten? Waarschijnlijk wel. Haar reputatie kennende. De vorige minister hebben ze ook betrapt in het archief. Druk doende met Sylvia wegwijs te maken in de artikelen van het Staatsblad van bijna honderd jaar geleden. Dat de minister met z'n hoofd tussen haar priemende borsten stak, is maar een detail. Sylvia is een bron van vaderlandsliefde. Door haar doorgedreven tedere gevoelens voor de steeds wisselende ministers, is zij telkens gepromoveerd. Ze beklimt gestaag de sociale en maatschappelijke ladder. En ook de opeenvolgende ministers. Hopelijk wordt de volgende minister van Onderwijs een vrouw, zeggen kwatongen. Eens kijken wat ze dan gaat doen. De bode brengt de onfortuinlijke minister een handdoek. Een doek(je) tegen het bloeden, fluistert hij met enig leedvermaak. De minister kijkt hem ondankbaar aan. Heeft het nooit gehad met die bode. Kan hem niet buitengooien want hij is een vastbenoemde. De bode weet het, maar trekt er zich niets van aan. Vraagt beleefd aan de minister of hij hem kan helpen met een nijptang. Om de rits los te maken. En een stukje vlees meer of minder zal ook wel geen rol spelen, denkt hij. Kom maar mee, meneer de minister, we gaan u verlossen van uw pijnlijke situatie. Zegt hij. De minister volgt hem, er zit niet anders op…
Tien minuten later horen al de aanwezigen een oorverdovende gekrijs en gegil. De bode komt binnengelopen, vraagt of er iemand een ambulance kan bellen. Er is iets misgelopen met de minister. Sylvia loopt naar buiten, tranen staan in haar ogen te lezen. 't Is allemaal mijn schuld. Als de minister z'n kindergeld verliest, vergeef ik me het nooit. En ik moet nog promotie maken.
Achter de balie ligt de minister te kermen van miserie. Doet het pijn, vraagt Sylvia. Alleen als hij lacht, zegt de bode meesmuilend…

©GoNo