Als tranen woorden waren...

’t Was al een tijdje geleden dat ik nog eens gehuild had. Maar gisteren was het zover. Ik probeerde m’n tranen te bedwingen, maar ’t hielp geen moer. Van dode volwassenen lig ik al een tijdje niet meer wakker . Het leven is als een draaiboek van een film. Ik bekijk het van op afstand. Voel me er niet meer bij betrokken. De zon schijnt heerlijk, de lente kriebelt. Een nieuw begin, een nieuw leven. De energie begint te bruisen, ik voel het tot in m’n tenen. De wereld ziet er anders uit als de zon schijnt…
Mijn wereld zag er plots ook anders uit. Ik zet de tv op, puur als achtergrond, om stemmen te horen. Ben ik niet alleen hé? Groot was m’n verbazing toen het programma onderbroken werd om verslag te doen van een herdenkingsplechtigheid voor de overleden kinderen en volwassenen van de busramp in Zwitserland…
Ik hou niet van Bart Peeters, niet als zanger en nog minder als presentator. Die kerel komt me te fake over. Maar voor één keer moet ik m’n mening herzien. Als ceremoniemeester overtrof hij zichzelve. Ingetogen en sober. Ik stond, of beter gezegd, ik zat met open mond te kijken naar het onnoemelijke leed dat een mens kan treffen. De ouders hielden zich kranig, sterk in verbondenheid. Hun woorden, gericht tot hun kinderen die opgebaard in witte kisten, mogen een bron van inspiratie zijn voor mensen die hetzelfde meemaken. Achter ieder witte kist, die binnengedragen werden door militairen, stond een foto van het overleden kind. Een tastbaar iets. Ik voelde de pijn, zelf vader zijnde van vier volwassen kinderen. Ik mag er niet aan denken dat dit mij ook overkomen zou. Maar ik dacht er wel aan. En de tranen vloeiden. Waarom, vroeg ik me af. Waarom moet er zoveel onschuldig bloed vloeien? Twaalfjarigen, die op de drempel van het leven stonden. Die plannen en dromen koesterden. Die verliefd waren. In één fatale klap weggeveegd van de aardbodem. Waarom laat God dit toe? De overlevenden zullen zich later de vraag stellen waarom zij het overleefden en hun klasgenootjes niet...
Voor de ouders begint een lange weg van pijnlijke herinneringen. Rust zullen ze nooit meer vinden. De leegte die een gestorven kind achterlaat is niet op te vullen met goedbedoelde woorden. Bij de ene zal het misschien een beetje helpen, de andere zal er geen baat bij vinden. Iedere ouder zal geconfronteerd worden met z’n eigen pijn. We zien elkaar ooit terug, zei de weduwe van de buschauffeur. Ze riep dat ze steeds van hem zou blijven houden. Wat me het meeste pakte waren de getuigenissen van de ouders en kinderen. De meesten in rijmvorm. Waarom weet ik niet, rijmen zal wellicht ingebakken zitten in een Vlaming. Ook de Nederlanders zijn getroffen door het leed. Ik voelde met hen mee. Je stuurt je kind naar een Vlaamse school omdat het onderwijs hier beter is. Je stuurt je kind mee op sneeuwklas, ter afsluiting van de lagere school. Op weg naar de grote school. De grote school waar ze nooit zullen aankomen. Er is maar één school en die noemt “ De Levensschool”…
Ik sta op m’n balkon, in overpeinzingen bezonken. Ik zie de sterren. Duizenden sterren. Denk terug aan de mama die zei: “ de helderste ster is die van m’n kind…”
En zoals de militairen de groet brachten aan ieder overleden kind, groet ik de sterren. En laat m’n tranen de vrije loop…

©GoNo