Cursus “ Gedachtelezen “ 3

Ik neem plaats aan de hoek van de tafel, dicht bij de deur. Kwestie van als er brand zou uitbreken, ik als eerste buiten zou zijn. Je weet maar nooit hé? Brigitta zet zich naast me. Ook om vlug buiten te geraken, vermoed ik. Ik bekijk het formulier aandachtig. Wat bedoelen ze met vroeger? Moet ik schrijven over m'n jeugd? Over m'n dorp waar ik zoveel katten-en andere kwaad uitgespookt heb? Feitelijk hebben ze er totaal geen zaken mee. Wat ik meegemaakt heb tijdens m'n jeugd gaat hen geen bal aan. 't Is zo'n beetje als een strafregister, daar hebben alleen de bevoegde instanties inzage in. Ik ben niet van plan ook maar één woord op papier te zetten. 't Zal me worst wezen wat ze van me denken…
't Is toch mooi om te zien hoe die jonge gasten zich de naad uit de mouw werken om hun levensloop op papier te schrijven. Krampachtig houden ze hun bic vast, niet meer gewoon om gewoon te schrijven. Tja, het computertijdperk hé?
't Valt mij op dat de twee heren van ongeveer mijn leeftijd ook nog niets geschreven hebben. Ze zitten er met een verveeld gezicht bij. Vragen zich nu ook af wat ze hier zitten te doen. Denk ik toch. Brigitta schrijft wel iets op. Ik mag het lezen. M'n vader was een hoer en m'n moeder zoop zich te pletter. Ik schiet in een lach. Doe zelfs geen moeite om stilletjes te lachen. Ze gaan er niet kunnen mee lachen, zeg ik haar.
Ik krijg plots de muze op bezoek. Laat ik er een mooi verhaal van maken…

- Vroeger, heel lang geleden, toen de dieren nog spraken, werd er op een koude aprildag een jongetje geboren. De mama was niet blij met z'n komst, de papa trok er zich niets van aan wegens een overdosis aan alcoholische drank. Met name ettelijke liters rode wijn. De jongen groeide op als een spruitje. Door de vele rammelingen die hij van z'n teerbeminde vader kreeg, zag de jongen zich genoodzaakt om niet teveel te groeien. Hoe kleiner hij was, hoe kleiner het oppervlak waar de slagen terecht zouden komen. Dat dacht hij. Maar z'n papa gebruikte z'n broeksriem, dus 't maakte niet veel uit. De jongen hoorde heel z'n armetierige jeugd dat hij een nietsnut was, een duivelsjong. Z'n ziel en z'n lichaam was dermate beschadigd dat hij er later als volwassene nog last van zou hebben. De rest is geschiedenis en gaat jullie verder geen reet aan..
- Over mijn beroepsloopbaan wil ik wel schrijven, maar ik heb het vermoeden dat ik niet toe ga komen met één velletje papier. Ik wil er jullie wel op wijzen dat ik een zekere vorm van Alzheimer heb, waarbij m'n vergeetachtigheid een grote rol speelt.

Brigitta zit mee te lezen. Je schrijft goed, zegt ze. 'k Weet het, ben ooit primus geweest. Eerste prijs Nederlands. Snoever, zegt ze. Ik ben ooit Cleopatra geweest. En m'n hond was Marcus Antonius. Zo liep ik over de Meir. Iedereen draaide z'n hoofd om. Ik geloof haar. Ze ziet er inderdaad uit als de reïncarnatie van de laatste farao van Egypte. Ik hou van de Egyptische mythologie. Vandaar waarschijnlijk de band die we onmiddellijk hadden…
Er is een vent met een baard binnen gekomen. Mag ik even uw aandacht, vraagt hij. Mijn aandacht heeft hij tenvolle. Baardmans lijkt op een overjaarse hippie. Iemand die in het verkeerde tijdperk geboren is. Draagt klederen die al veertig jaar uit de mode zijn. Ik verdenk hem ervan om voor de groenen te stemmen. Zal waarschijnlijk wel per fiets komen. Om het milieu niet te beslasten. In het weekend nemen ze de auto met hun fiets vanachter erop. Rijden eerst vijftig kilometer per auto om dan op hun fiets te springen en twintig km af te haspelen. Kwestie van gezond door 't leven te gaan.
" Ik ben Bart en zal Wim helpen bij z'n taak als coach. Als er vragen zijn, mag je die nu stellen. Maar eerst ga ik een toelichting geven bij het formulier dat jullie zo juist gekregen hebben. De bedoeling is dat jullie een chronologische beschrijving geven over jullie jeugd en loopbaan. De verwachtingen die jullie hadden en nog kunnen hebben. Deze formulieren worden strikt vertrouwelijk behandeld. Dienen alleen om inzicht te verkrijgen, zodat we jullie beter kunnen helpen bij het zoeken naar een passende baan…"
Die kerel heeft z'n les goed geleerd. En onze coach heet Wim. Voilà, dat weten we ook al weer. Ik geloof geen snars van wat die baardaap staat te vertellen. Ergens zit er een addertje onder het gras. Dat soort kerels zijn de ondergang van het mensdom. Ik steek m'n hand op. Bart kijkt vriendelijk naar mij, Wim ietsje minder.
" Zeg het maar, hoe is uw naam?"
" Nee, " hoe" is niet mijn naam…"
Bart hoort het plots in Keulen donderen. 't Is nochtans een stukje rijden van Antwerpen naar Keulen…

©GoNo