De Speculanten 8

Walsky’s nieuwsgierigheid is gewekt. Meer en meer komt hij tot de conclusie dat de Havik in een wespennest is verzeild geraakt. Z’n achting voor z’n mentor begint een neerwaartse spiraal te vertonen. Tot nu toe was zijn relatie gebaseerd op wederzijds vertrouwen. Die begint nu toch wel een
een serieuze barst te vertonen. De Havik is terug en zet zich met een zucht op zijn kruk.
“ Je gsm is afgegaan…”zegt Walsky op nonchalante toon, alsof er geen vuiltje in de lucht zit.
“ Die gaat al heel de avond af, één of andere verkoper van zonnepanelen die denkt dat het geld op m’n rug groeit…”
Waarom liegt de Havik? Wat heeft hij te verbergen, vraagt Walsky zich af.
“ Is die renovatie dan nog niet in kannen of kruiken? ’t Is toch aftrekbaar van de belastingen? En voor zonnepanelen kan je toch een premie krijgen?”
“ ’t Is hier, zoals alles in dit apenlandje, een bureaucratische rompslomp. Formuliertje voor dit, formuliertje voor dat. En de ene hand weet niet wat de andere doet. Weet je hoeveel formulieren ik heb moeten invullen om gewoon aangesloten te worden op de riolering? Ze zijn zelfs een bodemonderzoek komen doen. God mag weten waarom. Misschien woonde ik wel op een ondergrondse geheime fabriek van chemische wapens, nog achtergelaten door de Duitsers? En voor alles moet er betaald worden. Voor ieder papiertje hoort een prijsje…”

Kan wel zijn, denkt Walsky, maar als je een oud boerderijtje wil renoveren, dat dan nog afgesloten van de buitenwereld ligt…
De Havik trekt zich terug in sombere overpeinzingen. Die leningen doen hem de das om. Onbegonnen werk, als hij het ene mankement opgelost heeft, dient er zich al een andere aan. Nochtans hadden verscheidene vrienden het hem afgeraden. Maar de Havik wou z’n vrouwtje haar pleziertje gunnen. Ze had zich voorgenomen om een beroemde dichteres te worden. De rust van het omliggende bos en heide zou haar de nodige inspiratie geven. “t Was lang zoeken om de geschikte plek te vinden. Maar toen was nog gezond van lijf en leden. ’t Was ook een beetje avontuurlijk. Er op uit trekken en god mag weten waar je terecht ging komen. Niet te ver van de stad, maar ook niet te dicht. Kwestie van geen kilometers te moeten rijden om je boodschappen te kunnen doen. Weken gingen voorbij, tot inspecteur Vermeulen met een foto van een boerderijtje afkwam. Een soort van veredelde fermette. Had dienst gedaan als cannabisplantage. Zag er goed uit. En de fiscus vroeg een schappelijke prijsje. Voor het boerderijtje en de omliggende grond. Er waren wel wat kosten aan, maar die waren niet onoverbrugbaar. Zo beweerde toch inspecteur Vermeulen toch. Die was er geweest en kon het weten.
Op een mooie lentedag is hij met Christianne, z’n vrouw, de wagen ingesprongen om het pand te gaan bezichtigen. De ligging viel uitstekend mee. ’t Was amper een twintigtal minuten rijden met de wagen. Op de grote baan was er een soort van winkelcentrum. Chris was onmiddellijk verkocht. Liefde op ’t eerste gezicht. De Havik had er zo z’n bedenkingen bij. Allemaal goed en wel, maar hoe hoog zouden de kosten oplopen om er iets deftigs en bewoonbaars van te maken? Maar de boerderij, aangeslagen door de Belgische Staat, was in feite een koopje. Voor iemand met geld. Geld dat ze niet hadden.
Chris wou en zou het boerderijtje hebben. Desnoods verkochten ze hun woonst. Een erfenis van haar ouders. Hun eigendom verhuren was geen optie. Na lang palaveren, waarbij de voor-en nadelen zorgvuldig afgewogen werden, besloten ze om hun huis van de hand te doen. Het bracht niet voldoende op om zich het boerderijtje aan te schaffen. Dus zat er niets anders op om een lening aan te gaan. Inspecteur Vermeulen kende iemand, die geheel belangeloos geld kon lenen, zonder de gebruikelijke hoge rente. De zaak werd beklonken tussen pot en pint. Het te renoveren boerderijtje werd hun eigendom. Het contract werd getekend, met als bijzondere clausule, dat als beiden iets zou overkomen, de geldschieter eigenaar van het goed werd. De Havik vond het raar, maar z’n vrouw was gelukkig en dat was het voornaamste.

©GoNo