De Speculanten 6

“ De wereld wordt geregeerd door bankiers…”zegt de man.


Hun humeur is niet van die aard om er een boek over te schrijven. Na de terechtwijzing door hun hoofdcommissaris zijn ze een beetje op hun pik getrapt en in hun kruis getast. Wat zou de volgende stap kunnen zijn, vragen ze zich af. Zou de big boss het lef hebben hen van de zaak te verwijderen?
Walsky heeft er zo zijn bedenkingen bij. Moest hij de chef inlichten over de foto waarop de Havik in het gezelschap van Paul Vertonghen prijkt? Of moet hij op eigen houtje de zaak verder onderzoeken? Wat niet weet, niet deert, besluit hij. Hij opteert voor het tweede…

De Havik is alleen op het bureau. Snuffelt in de schuif van Walsky. Neemt de omslag met de foto’s uit het dossier. Denkt erover na om heel dat rotdossier te laten verdwijnen, maar beseft dat dit geen oplossing is. Eventjes is hij besluitloos, verdomme, hoe is het toch mogelijk dat hij in zulk wespennest terecht gekomen is? Wat komen moet, moet komen. Hij zal, als puntje bij paaltje komt, er zich wel uitpraten…

Paul Vertonghen ligt languit op de sofa. Een glas witte wijn binnen handbereik. De flatscreen-tv staat te spelen, maar zijn gedachten zijn ver weg van hetgeen zich afspeelt op de beeldbuis. Het nieuws over gevallen dictators interesseert hem weinig of niets. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Eén telefoontje naar zijn vriend de hoofdcommissaris volstond om het puntje op de “ i” te zetten, een kleine wederdienst is altijd mooi meegenomen. En zeker als men in de positie verkeert om desnoods chantage te plegen. Nu nog die twee omhoog gevallen garnalen van het onderzoek laten verwijderen en mijn dag kan niet meer stuk, besluit hij. Maar eerst bij de Havik de duimschroeven nog wat aandraaien…

Walsky bekijkt de foto nog eens goed. Hij steekt nog een sigaretje op, knijpt z’n ogen op een spleetje; de rook kringelt rond z’n hoofd. De foto vergroten, zodat hij tenminste kan zien of het wel degelijk de Havik is. En wat als zijn vermoeden bewaarheid wordt? Tja, wat dan? Misschien heeft de Havik een uitleg voor die foto?

De hoofdcommissaris zit aan z’n bureau. Denkt na. Twee van zijn beste krachten een uitbrander geven alsof ze kleine kinderen zijn, ge moet het maar doen. Maar hij heeft geen andere keuze. Paul Vertonghen was duidelijk genoeg, of hen van het onderzoek halen of zijn levensverhaal in de kranten zien verschijnen. Een smeuïg verhaal over corruptie en steekpenningen gaat er altijd in bij het grote publiek. Om nog maar te zwijgen van de vele snoepreisjes die hij deed als hoofd van de politieschool. En die benoemingen van zij twee secretaresses was ook al niet koosjer verlopen. Wie foefelt er tegenwoordig niet hé? Dat ze zwijgen over een voorbeeldfunctie, heel dit land hangt aaneen van voorbeeldige mensen met hoge functies. Het Comité P, het orgaan om toezicht te houden op de politiediensten, zal hem weinig in de weg leggen, gezien de vele vrienden die er deel van uitmaken. In het slechtste geval krijgt hij een andere post toegewezen…

De Havik is op weg naar huis als zijn gsm rinkelt. Laten rinkelen, denkt hij. Ze moeten maar een berichtje inspreken. Of een sms’je sturen. Hij heeft nu wel andere dingen aan zijn hoofd. Waar heeft hij die onderlinge overeenkomst voor die eerste lening weer gelegd? Zijn administratie is een zootje, op zijn bureau moet alles piekfijn in orde zijn, maar thuis? Vroeger deed zijn vrouw dit alles. Maar na haar overlijden, tengevolge van leverkanker, was niets meer hetzelfde. Samen op pensioen gaan en genieten van een gerenoveerde boerderijtje, ’t heeft niet mogen zijn. De wereld is onrechtvaardig…

©GoNo