De Speculanten 4

“ Geld is de uitvinding die de mens gemaakt heeft tot wat hij nu is…hebzuchtig en corrupt.”zei de man.

Hij bekijkt de foto nader. Verdomme, ik mag een kalf zijn als dat niet de Havik is. Of toch iemand die geweldig op hem lijkt. De foto is genomen op één of ander feestje, ergens in een ver verleden. Walsky ruikt een spoor. Hoe komt het verdorie dat ze in het digitaal tijdperk niet eens een scanner hebben? Zo’n ding kost vijf keer niets. Een beetje digitaal bewerken en de foto zou een pak duidelijker zijn. Moet ik niet eerst overleggen met de Havik, vraagt hij zich af…

De Havik zoekt zijn geheugen af naar de datum op het viltje. Het lichtje dat brandt neemt nu de allure aan van een vuurtorenlicht. Is dat niet de datum waarop hij zijn eerste lening aanging om toch maar die fermette te kunnen kopen? Een lening bij een goede vriend, zonder de gebruikelijke rente?
Een vriend die er warmpjes inzat en hem uit de nood wou helpen? Hoe komt Pascal Vertonghen, de man, aan deze informatie? Wat steekt hier achter? De Havik krijgt het beurtelings warm en koud. Hij weet dat Pascal Vertonghen met het geld van de rijken in dit land goochelt. Zwart of wit, ’t maakt hem geen moer uit. Zolang zijn commissieloon maar de hoogte ingaat. Boer Klerk is ook één van zijn klanten. Dat zegt genoeg, besluit de Havik. Maar om hem te chanteren met een lening afgesloten tussen twee vrienden, zal hij vroeger moeten opstaan. Dan kent hij de Havik nog niet…

De Havik gaat aan zijn bureau zitten. Zijn handen ondersteunen zijn hoofd. Uit zijn ooghoeken ziet hij Walsky druk bezig met een dossier. Goed zo, er is er toch nog ene die hier werkt. Walsky is er zich van bewust dat hij in ’t oog gehouden wordt. Hij kijkt zijn baas en vriend aan. Knipoogt naar hem. Een teken van wederzijds vertrouwen en vriendschap. Of is het maar oogverblinding?
“ Met wat ben je bezig?”vraagt de Havik.
“ Met het dossier van de man…”. Er valt een stilte. Een onbehaaglijke stilte.
“ Zozo, ken je dat dossier nu nog niet van buiten? Alles wat er in staat is al besproken, me dunkt…”
“ Wist je dat er foto’s in zitten? Ik denk dat ik die foto’s naar het lab zal brengen om ze uit te vergroten. By the way, een scanner zou hier ook wel z’n dienst bewijzen hé?”
De Havik staat recht en loopt naar het bureau van Walsky. Foto’s? Welke foto’s? Die waren toch spoorloos verdwenen? Verdomme, hoe stom kan een mens zijn? Van iedere foto zijn er meerdere exemplaren. Maar wie heeft ze dan terug in het dossier gestoken? Hij neemt de foto’s, bekijkt ze stuk voor stuk. Walsky slaat z’n baas gade, z’n speurderszin neemt de bovenhand. Ziet hij daar niet een lichte aarzeling bij de Havik? Waarom houd hij de foto van hem en Pascal Vertonghen langer vast? Toeval bestaat niet. De Havik gooit de foto’s terug op het bureau.
“ Niets nieuw onder de zon hé?”
“ Dus ik kan ze laten uitvergroten?”
“ Is het dringend? We hebben nog ander en meer belangrijker werk te doen. We worden verwacht bij de hoofdcommissaris. Waarom? Weet ik ook niet. Weer een nieuwe opdracht zeker?”
Walsky steekt de foto’s terug in de kaft, legt het dossier in zijn bovenste schuif. Volgt zijn chef naar buiten.
“ Wacht even, ik ben mijn gsm vergeten, ik ben zo terug…”

Walsky trekt de bureellade open en neemt de foto van de Havik en Pascal Vertonghen uit de map. Steekt hem in zijn binnenzak. Voelt zich plotseling schuldig. Waarom weet hij ook niet. Maar hij moet dit doen. De Havik staat buiten een sigaartje te roken; wacht geduldig op z’n vriend. Die foto’s zijn een zaak voor later. Tijd zat om ze eens goed te bekijken…

©GoNo