De Speculanten 5

De Havik wacht geduldig op zijn collega. ’t Geeft hem de tijd om na te denken hoe dit verder moet. Moet hij Walsky inlichten over het hoe en waarom hij op die foto staat? Wie zal er hem geloven? Zelfs met zijn staat van dienst? Als de pers ook maar enig lucht krijgt van deze zaak is het hek helemaal van de dam. Veel tijd om verder na te denken krijgt hij niet want Walsky komt er aan…

De secretaresse van de hoofdcommissaris laat hen even wachten in de gang. Ze mogen hier ook wel eens een bank zetten, denkt de Havik. Hij bekijkt de foto’s die aan de muur hangen. Allemaal van gewezen hoofdcommissarissen, in vol ornaat. De ene al lelijker dan de andere, schiet het door z’n hoofd. Hij had hier ook kunnen hangen. Maar doet liever het veldwerk. Kwestie van voeling te houden met hetgeen zich afspeelt in de maatschappij. Van hem zouden ze nooit kunnen zeggen dat hij in een ivoren toren zit. De nieuwe baas kent hij niet zo goed. Was vroeger grote baas van de politieschool. Is op deze stoel belandt na de zelfmoord van de vorige commissaris. Die wou zich de schande besparen van een proces wegens corruptie en nog wat pietluttigheden. Schoot zich een kogel door het hoofd met zijn dienstwapen. Op zijn begrafenis werd er niets dan goed gezegd over de man. De aanwezige politieke klasse slaakte een zucht van verlichting. Wie weet welke lijken er allemaal uit de kast zouden gevallen zijn. …

“ Gaat u zitten, meneer Vermeersch en meneer Kowalsky.”zegt de baas op korte afgemeten toon.
’t Klinkt raar, die Vermeersch. Kan die azijnpisser niet gewoon “ Havik “ zeggen zoals iedereen?
Ze gaan zitten in de lederen fauteuils, die normaal voorbehouden zijn aan gezagdragers met enige standing. Waar blijft de koffie met het cognackske en een lekker sigaartje, denkt de Havik.
“ Heren, op de stoel voor mijn bureau hé?”
De toon van zijn stem klinkt bars. Het heerschap wil duidelijk laten voelen wie hier de baas is.

“ Meneer Vermeersch en Kowalsky, ik ga er geen doekjes omwinden, da’s mijn gewoonte niet, de reden dat ik jullie hier laat komen is omdat, en ik weeg mijn woorden, er enige bezwaren gerezen zijn bij bepaalde acties die jullie ondernemen. Undercoveroperaties steunen altijd op een zekere zin van discretie. Met inachtneming van de privacy van het uitgekozen doel…”zegt de baas op schoolmeesterachtige toon.
Die denkt dat hij nog in de politieschool zit, denken ze allebei. Bijna schieten ze in een lach, maar één blik naar de hoofdcommissaris is genoeg om het zekere voor het onzekere te nemen en zich te houden aan de geplogenheden van dit moment.
“ Er zijn klachten binnengekomen van ene Pascal Vertonghen. U weet toch dat die man hoogstwaarschijnlijk de nieuwe kabinetschef wordt van de minister van Justitie? De man in kwestie doet er zijn beklag over dat hij constant gevolgd en op de hielen gezeten wordt door jullie. Vraagt zich af of jullie niets anders te doen hebben dan eerbare burgers lastig te vallen?”
Stilte.
“ Meneer Vermeersch, gelieve het dossier P.Vertonghen over te maken aan mijn secretaresse en liefst nog vandaag…”
Is die aap werkelijk hun baas? Heeft die een politieschool geleid? Niet moeilijk dat die nieuwbakken agenten van toeten noch blazen weten en alles opnieuw moeten aangeleerd worden. Niemand wil tegenwoordig nog zijn vingers verbranden. Verdomme, denkt de Havik, ‘k was misschien toch beter zelf commissaris geworden…
“ Mijne heren, da’s alles, ik hoop dat ik jullie hier niet meer terug moet zien. Een verwittigd man is er twee waard. Jullie kunnen gaan!”
Als twee op heterdaad betrapte schooljongens druipen ze af. De Havik wil nog iets zeggen, maar de hoofdcommissaris doet alsof hij druk bezig is in een dossier. Kijkt hen zelfs niet meer aan.

“ Wat een onnozelaar is me dat…”foetert de Havik in de gang.
“ Zeg dat wel, wat denkt die omhoog gevallen strandjanet wel?” zegt Walsky op kwade toon.

©GoNo