De Speculanten 7

De Havik passeert zijn stamkroeg, de enige kroeg die waarschijnlijk nooit zal overvallen worden. Gezien het er vol zit met flikken, rechters, advocaten en al wie maar ook iets te maken heeft met justitie. Ook onderwereldfiguren leggen er graag hun oor te luisteren. Er valt altijd wel enige informatie te vergaren dat hen van nut kan zijn. Maar ’t is er gezellig en ’t breekt de sleur van het alledaagse leven. De boog kan niet altijd gespannen staan…
Ach, denkt de Havik, een slaapmutsje gaat er nog wel in. Er is alleen de hond die thuis op hem wacht. Een Maltezerke, die naar iedereen bijt omdat hij zijn vrouwtje mist. De postbode heeft al gedreigd met een proces, als hij z’n keffertje niet in toom houdt. ’t Zal de Havik worst wezen. Misschien moet hij Boomer, zo heet dat hondje, eens leren om in de postbode z’n worst te bijten. Kans dat het beestje een vergiftiging oploopt, denkt hij met een grijnslachje. Kom, laten we nog iets drinken alvorens de vergetelheid van de slaappillen in te duiken.
De kroeg zit halfvol of halfleeg, ’t is maar hoe je het bekijkt. Bekende en een paar onbekende gezichten. De waard wenst hem vriendelijk een goedenavond. Hij bromt hetzelfde terug. Zet zich aan de toog.
“ Zoals gewoonlijk?”vraagt de waard.
“ Doe er maar een cognac bij…”
De waard brengt z’n koffie met cognac. De Havik neemt de krant. Bladert er door. Verdomme, de rente gaat weer stijgen. Hebben die rotbankiers dan nooit genoeg? Vraagt hij zich af. Zouden zijn aandelen al gestegen zijn? Nee dus. Verkopen die handel, voor ze niets meer waard zijn. En het geld veilig beleggen in Zwitserland. Een appeltje voor de dorst. Morgen een dagje vrij nemen, ze kunnen de pot op…

De deur gaat open, er komt een zwoele wind binnen. Onweer op komst. Het regent dat het klettert. Wat een land, het ene moment krijg je een zonnesteek, het andere moment verzuip je. De Havik kan maar niet begrijpen dat al die vluchtelingen hier willen wonen, terwijl in hun eigen land de kokosnoten bij wijze van spreken op hun kop vallen. Alle dagen onder een palmboom zitten in de zon, lijkt hem een heerlijk leventje. En bediend worden door een inlandse schone, meer moet dat niet zijn.
Walsky ziet z’n baas zitten aan de toog. Gaat twee krukken verder zitten. De Havik heeft hem niet gezien, teveel met z’n eigen gedachten bezig. Nipt afwezig aan z’n koffie. De cognac staat er onaangeroerd bij.
“ Hallo Walsky, wat zal het zijn?”
“ Een fris Jupilerke, als ’t kan…”
Bij het horen van Walsky’s naam, kijkt de Havik op van zijn krant. Walsky doet teken met z’n hand bij wijze van groet. De Havik nodigt hem uit om bij hem te komen zitten.
Walsky schuift twee krukken op. Steekt een sigaret op. Verboden te roken, staat er in koeien van letters. Maar dat geldt niet voor de aanwezigen, zij zijn de wet en wie gaat hen verbaliseren? Zelfs de rechter, een hulk van een vent zit een sigaar te roken. Dezelfde man die een onverlaat een boete van 500€ oplegde omdat hij rookte in het Centraal Station. De wet dient gerespecteerd te worden, kreeg de man als uitbrander te horen. Laten we wel wezen, als iedereen z’n goesting mocht doen, dan leven we morgen in complete anarchie…

Voor de zoveelste keer die avond, rinkelt de gsm van de Havik. Hij neemt hem uit z’n jaszak, kijkt er naar, maar neemt niet op. Legt hem achteloos op de toog. Nu floept het lichtje aan. Teken dat er een sms’je binnen gekomen is. De Havik doet zelfs geen moeite om er naar te kijken. Walsky denkt er het zijne van. Hij kent z’n baas.
“ Verdomme Walsky, tegenwoordig moet ik om de vijf minuten naar de wc lopen. Met ’t verstrijken der jaren is het precies of m’n blaas wordt kleiner en kleiner…”
Als inleiding tot een conversatie kan het tellen, denkt Walsky.
“ Misschien eens naar een goeie dokter gaan? Er bestaan pilletjes voor…”zegt Walsky met een lachje.
De Havik hoort het niet, is al op weg naar de wc. In looppas.

De gsm rinkelt weer. Walsky kijkt naar het schermpje, beroepsmisvorming. Op het schermpje staat duidelijk te lezen: ‘ Paul Vertonghen…’

©GoNo