Steun eens een goed doel…

Ik vraag me soms af in wat voor een wereld wij leven. Toen ik m’n eerste schoolpasjes zette, vroeg meneer pastoor ( toen nog meneer hé?) om zilverpapier te verzamelen voor de arme negertjes in de Congo. Later kwamen daar nog kroonkurken bij. Wat ze ginder in het verre Congo er mee aanvingen, is me nog steeds een raadsel. De kroonkurken dienden om een rolstoel te verkrijgen. Dat snapte ik toen wel. Maar zilverpapier? Misschien bleef die rolstoel langer vers als hij verpakt werd in zilverpapier? Toen werd er nog geen houdbaarheidsdatum vermeld op rolstoelen. Meer dan vijftig jaar na datum krijg ik een mail met de vraag om een bescheiden geldsom te storten voor de arme kindjes in Afrika die aan het verhongeren zijn. Als troostprijs is m’n eventuele storting mits boven de dertig euro, aftrekbaar van de belastingen. Ik vraag me af wat ze al die jaren met onze centen gedaan hebben. In al die scholen hebben ze door de jaren heen, tonnen zilverpapier en kroonkurken opgehaald. De school die het meeste ophaalde, kreeg een eervolle vermelding in Kerk & Leven. Wij geloofden toen nog in een betere wereld, die er maar kon komen als we samen streden tegen de armoede. Fier als een gieter verzamelden we kroonkurken. Die we in een grote ton leegkieperden. Als dank voor onze tomeloze inzet kregen we goede punten en als klap op de vuurpijl een prentje van één of andere heilige. Om in onze catechismus te steken. Mooie prentjes die baadden in een aureool van heiligheid. Daar dienen heiligenprentjes nu eenmaal voor. Wie wil er als kind niet heilig zijn hé?
Maar kinderen worden groot, veranderen van school en komen met het verstrijken der jaren in een andere wereld terecht. De jaren zestig, het begin van de rock-& roll. Muziek des duivels. De pastoor ging te keer als een duivel in een wijwatervat. We gingen allemaal naar de hel. Met op kop onze teerbeminde ouders. M’n vader (?), rotzak eerste klas met grote onderscheiding, zal, naar ik mag hopen, zich er zeker thuis voelen. Maar dit geheel terzijde en buiten beschouwing gelaten. Er was maar één manier om de hel te vermijden. Centjes in de schaal gooien en de arme negertjes helpen. Meer moest dat niet zijn om ons terug op het rechte pad te brengen. De stoere vissers in Zeebrugge trokken een bedenkelijk gezicht, het socialisme begon de kop op te steken in het overwegende katholiek nest dat Zeebrugge toendertijd was. Ik had m’n geloof al lang verloren. Ik kon maar niet begrijpen dat die Lieve Heer niet tussenbeide kwam, als ik weer eens een pandoering kreeg van m’n zatte vader…
Ik verzamelde niets meer, mijn verzameling bestond uit de wonden in m’n kinderzieltje. Een verzameling die ik nog steeds meedraag en waarvoor ik geen koper vind. Nee, ik zal geen storting doen. Voor geen enkel goed doel. De enige goede doelen staan op een voetbalveld, nietwaar?

©GoNo