Labore suo vivens…

De man kijkt haar aan alsof hij het in Keulen hoort donderen. De vriendelijke onthaalbediende schuift de papieren wat verder naar hem toe. Legt een bic met het logo van de firma er naast.
“ Wilt u eventjes tekenen?”vraagt ze zachtjes.
Deze wereld is plots zijn wereld niet meer. Het levensgrote logo op de achtergrond lacht hem vierkant uit. De blauwe ‘L’ op witte achtergrond wordt beurtelings groter en kleiner. Wordt scherper en vervaagd dan weer. Zweetdruppels parelen op z’n voorhoofd. De juffrouw achter de balie is er niet gerust in. Wat een rotjob, denkt ze. Ze kijkt naar het bakje met de het stapeltje formulieren. Nog dertig te gaan. Dertig keer hetzelfde scenario.
“ Als u eventjes hier onderaan wil tekenen, daar waar het kruisje staat…”
Het dringt nauwelijks bij de man door. In een flits ziet hij de bijna vijfentwintig jaar dat hij hier werkt, aan z’n oog voorbijglijden. Hij weet dat er een grote reorganisatie op til is, maar dat het zo vlug zou gebeuren? Nee, daar heeft hij nooit bij stilgestaan. Zorgen voor later, zei hij tegen z’n werkmakkers. Iemand met zulke staat van dienst zou men niet vlug laten gaan. Z’n ervaring is goud waard. Hoeveel jonge kerels had hij hier al niet opgeleid? Honderden? Hij is de tel kwijtgeraakt. Als er afdankingen zouden gebeuren, dan zou men toch eerst de interims de laan uitsturen?
Er komen nog twee collega’s binnen. Gerard en de Polle. Ze zijn samen met hem begonnen. Ook bijna vijfentwintig jaar geleden. Vrienden geworden voor ’t leven. Worden de “ drie musketiers” geheten. Eén voor allen, allen voor één. Zouden ze ook hun ontslagbrief krijgen?
“ Als u getekend heeft, moogt u uw werkkledij- en schoenen binnenleveren in het magazijn. Uw badge brengt u naar hier. Alle benodigde papieren zullen klaar liggen om u in regel te stellen met de VDAB en RVA…”hoort hij haar zeggen.
Gerard en de Polle voelen de bui al hangen. Was dit de reden waarom ze zich eerst moesten melden bij de receptie? Geen woordje van dank van de baas voor al die jaren van opoffering, inlevering en tomeloze inzet om de firma groot te maken? Een baas die zich wegstopt achter een onthaalbediende. De man van de grote woorden. Waar is hij nu? In geen velden en wegen te bespeuren…

Het is hun laatste dag, beter gezegd, hun laatste uur op het domein van wat ‘hun’ firma was. Geen afscheid van de werkmakkers, geen fanfare laat staan bloemen. Met het inleveren van hun badges was het alsof ze hier nooit gewerkt hadden. De man die de slagbomen moet bedienen kijkt hen aan. De oude Fernand is vervangen door een nieuwe jonge gast. In blauw uniform. Security staat er op z’n mouw en boven z’n borstzakje. Het grote logo met de levensgrote ‘L’ lacht hen, vanop het stenen gebouwtje, vierkant uit. De ‘L’ van Labore suo vivens. Die zijn brood verdient door z’n werk. Cynischer kan haast niet…

©GoNo