My name is Cont, James Cont..5

Een aardig knokpartijtje onder aardige vrienden...

Het gevecht in regel schiet aardig op. Sean Connery laat zich van z’n beste kant zien, de onderkant dus. Ik heb m’n handen vol aan Lazenby, die vecht als een strandjanet. Nu begrijp ik waarom die kerel lange nagels heeft. Ik waan me in een film van Bruce Lee. Wat me op het idee brengt om ook m’n t-shirt te verscheuren zodat ze eens goed kunnen zien hoe gespierd m’n torso wel is. ’t Probleem is dat ik boven m’n t-shirt een hemd draag. Groot is mijn verbazing, dat hemdje van 3.95€ uit de Aldi scheur je zomaar niet kapot. Steviger dan ik dacht. Terwijl ik bezig ben m’n halve kleerkast aan flarden te scheuren, maakt Lazenby van de gelegenheid gebruik om mij vanachteren aan te vallen. De lafaard laat een barkruk onzacht op m’n gefohnde haren neer komen. Eventjes hoor ik de klokken van Rome en omstreken beieren gepaard gaande met een sterrenhemel. Prachtige kleuren, moet ik zeggen.
Georgeke Lazenby denkt dat hij het pleit gewonnen heeft, steekt z’n beide armen hoog in de lucht als een ware triomfator. Wat denkt die kerel wel? Een Oude Belg kan tegen een stootje, voor we de goedendag leerden gebruiken, sloegen we als test eerst elkaar de schedel in hé… Ik bekijk hem met een scheef oog, gevolg van de harde klap op m’n schedeldak. Er klopt iets niet, ‘k wist niet dat Lazenby een tweelingbroer had. Twee lafaarden dus. Ik raap m’n eigen op, moeizaam sta ik recht. Niet plooien. Dat tonnetje, dat dienst doet als soortement tafeltje, zal perfect dienst doen als geleid projectiel. Ik gooi het als een volleerde kogelstoter naar George Lazenby. Lege tonnetjes kunnen hard aankomen, ’t zou nog harder geweest zijn moest het nog vol zijn.
Geloof het of niet, juist op dat moment bukt die halve gare zich toch wel zeker. Ik probeer alsnog het projectiel te stoppen door er naar te springen, maar te laat. Het tonnetje zonder inhoud komt met een harde knal tegen Sean Connery zijne voorgevel terecht. Het tonnetje breekt niet, Sean z’n vals gebit en al wat er rond zit, wel. De man zal voor de rest van z’n leven als Lispelende Sean te boek staan. Verdorie, dat was schijnbaar geen goed idee. Ik sta of beter gezegd, ik lig er nu helemaal alleen voor. Tijd brengt raad, zei m’n grootje altijd. In mijn geval had ik weinig of geen tijd. Ik probeer me te herinneren wat er in m’n handboek staat. Wat te doen in geval men een leeg tonnetje tegen iemand z’n voorgevel keilt en het blijkt de verkeerde te zijn? Ik vind niets. Ik voel hoe ik opgetild word. Nog voor ik me deftig kan verdedigen krijg ik een muilpeer, die een golf van verontwaardiging bij mij teweeg brengt. Ik laat een scheet, maar zelfs dat helpt niet. Ik krijg slagen, man, man, man, na de vijftigste uppercut ben ik gestopt met tellen. En nu begint diene dikke pater ook nog te roepen dat hij mij een patat wil verkopen. Kan blijkbaar z’n beurt niet afwachten. Ik hang tegen de toog als een uitgewrongen dweil, weet niet meer of ik op Mars of Pluto ben. De pater Obesitas treft me met een geweldige slag recht op ’t puntje van m’n kin. Resultaat? Alleen m’n schoenen staan nog voor de toog. Ik vlieg als een vogel in sierlijke vlucht tussen de flessen en glazen. Hé, komt goed uit, kan ik gelijk een Martini on the Rocks maken…
Wat ik ook doe, eventjes een time-out nemen hé?
Waarvoor zou die rode knop dienen? Rood betekent gevaar, zegt men altijd. Ik besluit er op te duwen. Erger kan het toch niet meer worden. Of toch?

©GoNo