M’n naam is Cont, de enige echte James Cont…2

Opdracht bijna volbracht

De geheime documenten heb ik afgeleverd op een geheime plaats. Waar ze opgepikt zullen worden door even geheime agenten, waarvan ik alleen de nummers ken. Binnenkort krijgen we allemaal chips ingeplant, ’t zal een hele verbetering zijn. Die chips zullen tevens dienst doen als een soort van GPS-systeem. Ik heb chips met paprika gevraagd, ’t zal me benieuwen. Naar ’t schijnt om te kunnen controleren waar ge de ezel aan ’t uithangen zijt. Veel van m’n collega’s vertoeven in bars, casino’s en allerlei plaatsen waar het aangenaam vertoeven is met het vrouwelijke schoon. Ik niet dus, of het zou in het belang van het vaderland moeten zijn hé?
U zult zich waarschijnlijk afvragen hoe het afgelopen is in de vorige aflevering? Die Russische agenten konden niet lachen met m’n schoofzakske, thermos met warme koffie en zeven klontjes suiker. Of waren het er acht? Ik vermoed dat die mannen alleen maar wodka drinken, zelfgestookte dan nog. Op het moment dat ze aanstalten maakten om hun kalashnikovs op mij uit te proberen, het laatste nieuwe model, vandaar hé, duwde ik in opperste nood en al prevelend een schietgebedje ( hoe toepasselijk toch in deze context ) op de rode knop. Ik herinnerde me plots dat er in de handleiding stond: alleen in uiterste nood gebruiken. En dit was een voorbeeld van hoe een uiterste nood er moet uitzien.
Miljaarde, ik had er beter afgebleven. Van die knop bedoel ik. Die Solex begon achteruit te rijden aan een snelheid waarvan m’n oren nog suizen. Ge moet eens proberen uw evenwicht te bewaren als uwen brommer bijna aan de snelheid van ’t licht aan ’t rijden is. Niet te doen en ge ziet niet wat er achter je opdoemt. Die zijspiegels zijn te klein. Ik probeerde wel bij te sturen, maar ’t had geen zin, dat kreng deed haar goesting, ging te snel. Wist ik veel dat er een automatische bijsturing ingebouwd zat en ’t enige ik moest doen was m’n evenwicht te bewaren. De mensen keken raar op toen ze me zagen passeren. Ik wuifde hen gezellig toe, kwestie van een band met de lokale bevolking te scheppen. Misschien had ik hen later wel nodig. Ze wuifden even gezellig terug, met hun middelvinger in de lucht gestoken. Zal wel een vorm van lokale begroeting zijn, ieder land heeft zo z’n eigenaardigheden. Dus deed ik hetzelfde. De afstand tussen m’n belagers en mij werd zienderogen kleiner en kleiner. M’n Solex stopte met schokken recht voor een lokaal kapelletje, dat tevens dienst deed als geheime ontmoetingsplaats voor onze geheime agenten. En ook voor kardinalen die teveel aan de wijn en de misdienaars gezeten hadden. Maar dit doet niets ter zake en is om deze reden dan ook niet relevant. M’n gesofisticeerde machine heeft één nadeel, hij rijdt op loodvrije benzine 98 ron. Vandaar dat hij stopte met schokken. Leeggereden. Een machine van honderduizend eurookes dat stilstaat bij gebrek aan naft. Kom dat tegen. Een Belgenmop.
“ Gelieve af te stappen en in dekking te gaan. De machine zal zichzelve vernietigen binnen de dertig seconden vanaf de bieptoon. De bieptoon gaat nu in. For English press 1, pour…,”zegt er een melodieuze vrouwelijke stem. Ik ken die stem, da’s de stem van Patricia, de juffrouw van de receptie in ’t Koninklijke Paleis. Wel, wel, wel, als ik aan die terug denk, heel haar lijf was als een instrument dat vroeg om bespeeld te worden. Ik hou van klassieke muziek en m’n dirigeerstokje, dat ik altijd bij me draag, kwam goed van pas…
Ik duik met een tijgersprong het portaaltje van het kapelletje in. Welk kieken heeft die verdomde deur dichtgedaan.? Al goed dat ik een helm droeg die m’n aanminnig gelaat beschermde. Ik zou er anders uitgezien hebben als een overjaarse pekinees die ternauwerdood aan de soeppot van zo’n meeneem-chinees ontsnapte. Maar de knal tegen de gesloten deur kwam niettemin hard en ongelegen aan. De knal van de zichzelve in de luchtblazende Solex ( een zelfmoord-solex als het ware ) daarentegen…kwam er niet. Eigenaardig, heel eigenaardig. Of ze kunnen niet tellen op de Dienst voor Vooruitstrevende Wapens of er zit een virus in het zelfdestructieprogramma. Ik besluit om dit toch wel van levensbelange euvel van dichterbij te bekijken. Dat gezoem en gebrom lijkt me niet al te gezond. Ik herinner me het voorgeschreven protocol in zulke situaties. Eigenhandig vernietigen zonder sporen na te laten die de vijand zou kunnen gebruiken tegen het vaderland. Ik ben Cont, James Cont, de enige echte, met een license to kill. En dat geldt ook voor Solexen hé?

©GoNo