M’n naam is Cont, James Cont !

Ik word achtervolgd door de Geheime Dienst van Rusland. Mijn naam is Cont, James Cont. Geheim agent 001, in dienst van Het Koninkrijk België. Met een license to kill. Ik mag dus in eer en geweten allerlei ongedierte afknallen. Meestal knal ik muggen af, wat iedere keer weer een staaltje is van scherpzienigheid. Ik schiet op een afstand van vijfhonderd meter een vlieg haar toekomstig kindergeld aan flarden. Als je begrijpt wat ik bedoel. Niet? Geen nood, soms versta ik m’n eigen ook niet hé?
Zoals ik reeds zei, ik word achtervolgd door vijftig op motoren uitgerustte leden van de G.D.v.R. Zwarte motoren met in zwarte lederen motorpakken gestoken heerschappen, met wie het kwaad kersen eten is. De kogels vliegen rond m’n oren en andere lichaamsdelen. Ze komen dichterbij, maar ik heb een verrassing in petto. Ik rijd op een ultra-geheim prototype motor van het merk Solex, uitgerust met de laatste nieuwste snufjes. Met ingebouwde vlammenwerper vermomd als sigarettenaansteker, twee oliewerpers die er uitzien als doordeweekse jerrycans, twee raketwerpers waarvan men denkt het uitlaten zijn. Er zit ook nog een parachute verborgen onder m’n zadel, kan nodig zijn met de snelheden die ik soms haal. Laat ze maar dichter komen, die onverlaten.
En ze komen dichter, te vlug naar m’n goesting. Een kogel boort zich in de aktentas, die ik angstvallig onder m’n linkeroksel klem. Onder m’n rechteroksel ging niet gezien ik daar m’n Colt 45, nog gekregen van Clint Eastwood, bewaar. Een knoert van een revolver. Eentje om u tegen te zeggen…
Ik druk op de knop en de raketwerper komt te voorschijn. Gedaan met lachen, recht of krom zal zegevieren. Met fluitend geluid gaat de raket z’n gang, recht op de geheim agent af, die tot op enkele meters genaderd was. Als die raak is, zal er niet veel meer over zijn van dat sinistere heerschap. Ik kijk in m’n achteruitkijkspiegel, een vooruitkijkspiegel heeft totaal geen zin en zou bovendien geweldig nutteloos zijn. Verdomme, bukt die kerel zich toch wel zeker. Daar gaat m’n met belastinggeld duurbetaalde raket. Ik zie m’n raket afstevenen op de parochiekerk, de pastoor kan nog juist op tijd een schietgebedje prevelen, alvorens de raket zich door de open deur een weg baant naar het altaar. Is dat nu Christus op een kruis die door de lucht vliegt of lijd ik aan hallucinaties?
Maar ik heb weinig tijd om mij hier vragen over te stellen, drastische maatregelen moeten worden genomen zo ik het onderspit niet wil delven. Dan maar een oliespoor leggen, eens kijken of die geheime agenten op hun motoren kunnen blijven zitten. ’t Is Vlaamse frituurolie, als ge al niet uitschuift door de glibberigheid, dan valt ge zeker omver van de stank. Met dank aan Vandemoortele.
Die gladjanussen vermijden handig de olievlekken, die hebben dat nog gedaan, zoveel is zeker. Achter mij hoor ik auto’s en vrachtwagens die in de remmen gaan. Wat een kettingbotsing en er is zelfs geen mist. Eén ding is zeker, het werkt..
Ik zit nog steeds opgescheept met die niet aflatende schoelies die mij naar een andere wereld willen helpen. Ik draai m’n super-de luxe Solex en wacht af, m’n duim op de knop van de vlammenwerper. Ze gaan er uitzien als zwartgeblakerde kiekens op een spit in een uitgebrande frituur. Geen medelijden met dat uitschot. Ik dood om te overleven. Ik laat ze dichterbij komen en druk op de knop. Er gebeurt niets, hoe kan dat nu? Mischien moet ik met m’n wijsvinger drukken? Met m’n pink? Met m’n linker-of rechter middelvinger? Ik geraak een beetje in paniek, probeer mij iets te herinneren van de handleiding. Verkeerde knop misschien? Er staan er ook zoveel op, degene die deze motor ontworpen heeft had schijnbaar geen last van een tekort aan budget. De geheime agenten stoppen op goed honderd meter van mij, lijken wel te beraadslagen over m’n lot. Eentje zet z’n helm af, dat gezicht staat in m’n geheugen gegrift. Ik zal hem gedenken wanneer ik nog eens naar Moskou ga. Hij zet z’n handen voor z’n leleijke smoel, vormt een trechter en roept: “ Geef het op, gooi die aktentas naar ons en we laten je gaan…”
Opgeven? Dat ziet ge van hier en ginder. M’n aktentas is mij heilig want daar zitten m’n boterhammen in en een thermoske warme koffie met melk en zeven klontjes suiker. Nog liever doodvallen dan m’n schoofzakske af te geven. Maar ik ben in de eerste plaats James Cont, geheim agent in dienst van Zijne Koninklijke Hoogheid en het Koninkrijk. Ik gooi dus m’n principes en m’n aktentas overboord. Met pijn in m’n hart neem ik afscheid van m’n boterhammekes met choco, m’n thermos koffie met melk en zeven klontjes suiker. Of waren het er acht?

©GoNo