Toespraak van de Heer Leferme, uittredend premier.

“ Beste vrienden, laten we de ministerraad beginnen met een minuutje stilte. Een minuutje stilte voor hen die niet meer zullen herverkozen worden. Voor hen die zich jarenlang ingezet hebben voor de gemeenschappen, de gewesten, de provinciale raden, de Vlaamse, de Waalse, de Brusselse, de Duitstalige regering en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog een paar. Zoals u weet telt ons parlement 150 plaatsen en bij iedere val van een regering is het drummen en wringen om op een verkiesbare plaats te staan. Dat is zo in alle partijen, behalve in de ondemocratische, waarvan ik de naam niet wil of kan uitspreken.
Er gaan meer en meer stemmen op om België te splitsen. Walen en Vlamingen apart. Ik stel me de vraag wat we dan doen met de Duitstalige gemeenschap en het Brusselse Gewest. Worden die dan een vrijstaat? Wordt Brussel dan een tweede Vaticaan? Misschien een nieuw Monaco? Een paradijs voor belastingontduikers? Nee, beste vrienden, zo gemakkelijk zal het niet gaan. En wat met de koning? En z’n hofhouding? We gaan onze vorst toch niet op non-actief zetten of brugpensioen na alles wat hij voor ons landje gedaan heeft? Wie gaat er ons dan nog ontvangen op het Koninklijk Paleis? Wie gaat er ons dan nog in de adelstand verheffen? Baron of graaf staat toch veel beter op onze visitekaartjes hé? Het plebs zegt dat wij wereldvreemd zijn, dat wij geen oog hebben voor dat wat zich afspeelt onder de mensen. Ik antwoord hier op: we weten verdomd goed wat er zich afspeelt onder het klootjesvolk. We weten dat de mensen verscheidene keren per jaar op vakantie gaan, waarbij ze zelfs af en toe hun kroost en schoonmoeder vergeten in de luchthaven van Zaventem. We weten dat ze lak hebben aan de richtlijnen om niet vroeger te vertrekken omdat er een schoolplicht is. Maar we pakken ze terug op hun lonen, zo ze al een loon verdienen en niet leven van één of andere uitkering. Zo lang er geld is om op vakantie te gaan, is er geld om belastingen te betalen.
Voor degenen die ik na de verkiezingen niet meer zal terug zien in dit halfrond, heb ik de volgende wijze woorden. Jullie krijgen nog twee jaar uw volle parlementaire vergoeding uitbetaald. Plus een werkkracht door de staat betaald, om orde op zaken te stellen. Reken daarbij enkele postjes bij intercommunales, banken en grote bedrijven. U ziet dat er geen enkele reden tot paniek is. U gaat nog meer verdienen dan toen u het beleid mee bepaalde.
Ik heb met veel genoegen deze regering geleid, maar een regeringspartij waarvan ik de naam niet wil vernoemen, heeft het mes in m’n rug gestoken. Een beetje zoals Brutus bij den Juul Caesar gedaan heeft. Met dat verschil dat Brutus maar 52 keer in de torso van den Juul stak. Ik, daarentegen, ben wel honderd keer gestoken. Niet alleen door afvallige politieke vrienden maar ook toen ik een wespennest wou verwijderen in m’n hofke van 205 hectare. Toppunt was toen de opgeroepen brandweer van de socialistische strekking bleek te zijn. Ik moet er geen tekeningske bij maken zeker? Ze vroegen mij, met een smile, of dit een regering van lopende zaken was. Wat dachten die dat ik aan het doen was? Men kan bezwaarlijk van iets anders spreken als men achtevolgd wordt door een horde steekgrage wespen hé? Maar dit buiten beschouwing en geheel terzijde.
Beste vrienden, er rest mij nog één ding te zeggen. Laten we een minuutje stilte in acht nemen voor zij die zich onbaatzuchtig, belangeloos en bijna weddeloos, ingezet hebben ten dienste van het vaderland en de verschillende gemeenschappen.
Ik dank u van harte en hoop jullie terug te zien bij de volgende verkiezingen in 2011.
Dank u !!”

Hier en daar wordt er in stilte een traan geplengd. De premier weet als geen ander de gevoelige snaar te beroeren. De boden en de cafetaria-madam zullen hem missen. De Blackberry’s- verkopers ook. Na de minuut stilte krijgt hij een oorverdovende applaus dat minutenlang aanhoudt. Hij is geliefd onze afscheidnemende premier. En al die beloftes dan? Welke beloftes….? Geen oude koeien uit de gracht halen hé?

©GoNo