Zachtjes huilen en lachen

Vroeger hingen ze op de ereplaats aan de schouw
nu hangen ze in ’t bejaardenhuis maar wat rond
alles bij hen staat in ’t teken van eeuwige trouw
edoch de liefde houdt hen voorlopig nog gezond

ze weten dat er een tijd zal komen om te gaan
dat één van de twee langzaam uit zal doven
ze hebben geen woorden nodig om te verstaan
dat ze in eeuwige liefde moeten blijven geloven

hun gerimpelde paars-en bruingevlekte handen
handen die elkaars jonge lichaam zo beroerden
waarna ze stoeiend als veulens in bed belanden
en elkaar met hete kussen de monden snoerden

hun wangen zijn ingevallen, de rimpels niet te tellen
verweerde koppen zoals een versleten schilderij
tranen zijn bijna opgedroogd, weinig nog te vertellen
de wereld draait verder, ze horen er niet meer bij

ze kijken door het vensterraam naar ’t ontluiken
van gods wonderen der natuur, zoals ieder jaar
de kat zit op haar prooi te wachten in de struiken
een kattensprong, ’t vogeltje is hap-en panklaar

de avondzon roodt langzaam achter de verre horizon
planten, bloemen, dieren maken zich op voor de nacht
ze zoekt, vindt haar mottenballenruikende trouwjapon
ze paradeert, zingt vals terwijl hij zachtjes huilt en lacht…

©GoNo