Vriendelijk & gastvrij

Hij heeft nieuwe buren. Vriendelijke mensen, die hem na hun installatie in hun nieuw appartement, vriendelijk uitnodigen om een kopje thee met gebak te komen nuttigen. Van nature uit is hij wantrouwig, maar ze staan er op en die vijf minuten zullen het niet maken neemt hij zich voor.
Moet hij nu met lege handen gaan of moet hij een klein geschenkje aanbieden? Vraagt hij zich af. Ergens moet er nog een goede fles wijn liggen van een uitstekend jaar. Een Chateau Neuf de la Pompe van toen de Romeinen het hier nog voor het zeggen hadden. Die ze bij hun terugtocht uit Germania achtergelaten hebben en die nu in de rekken van de Aldi liggen. Hij verpakt z’n fles in kerstpapier , bij gebrek aan iets beter. De Gazet van Antwerpen heeft hij nodig voor de kattenbak.
Klokslag acht uur klopt hij op de deur van het tegenoverliggende appartement. Fles onder de arm, alsof hij een Engelse majoor op rust is. De heer des huizes doet persoonlijk open en verwelkomt hem met Arabische hartelijkheid en gastvrijheid. Ze gaan hier vroeg slapen, denkt hij, want ze dragen een lang slaapkleed. Bijna heeft hij spijt dat hij z’n pyama niet aan heeft, kwestie van mee te doen met de sfeer die er heerst. Hij hoort vrouwenstemmen in de keuken.
Die druk aan ’t babbelen zijn in een voor hem vreemde taal. ’t Wordt hier een gezeliige boel, zoveel is zeker.
Hij geeft z’n dure fles Chateau af aan de gastheer. Die hem duizend keer dankt. Verdomme, ze zitten hier allemaal op de grond, op kussens, tussen hen in staan er kopjes thee en zoet gebak. De gastheer doet teken dat hij ook mag gaan zitten, maar dat gaat niet, gezien z’n rug in erbarmelijke toestand verkeert, wegens te lang en te veel in de koolmijn werken.
’t Was een hele opluchting toen ze die rotmijn van Zwartberg sloten.
Hij wijst op z’n rug, maakt een pijnlijke grimas. Hopelijk verstaat die slaapkleeddragende hem.
Hij verstaat hem, brengt hem een stoel met zacht kussentje en een bijzettafeltje. Wat een service. ’t Lijkt hier wel een hotel. De thee smaakt naar munt, het gebak is zoet, te zoet voor z’n smaakpapillen. Maar een gekregen paard moogt ge niet in de mond kijken hé?

Hij is tevreden over z’n buren, de kennismaking verliep van een leien dakje. De vrouwen heeft hij niet gezien die avond, ’t deed hem denken aan de scheiding der machten. Gisteren zijn hun bejaarde ouders toegekomen en met hen heel de familie. Het feest is volop aan de gang en hij is niet uitgenodigd. Een lawaai om tegen de muren op te lopen. Maar ’t zijn vriendelijke mensen, hij gunt ze hun pleziertje. ’t Is vijf uur in de morgen als ze afscheid nemen van elkaar. Buiten zetten ze hun conversatie in het koeterwaals voort, hij begrijpt er geen snars van. Het lawaai van de autoboxen klinkt tot drie straten verder. Tot de politie verschijnt. Ze lachen eens vriendelijk naar de twee agenten en rijden met gierende banden weg…

’t Is weer feest bij de buren. Hij zit met oordopjes en een boek op z’n schoot. Ze zijn vriendelijk, vragen of hij een kopje thee komt meedrinken. Nee, vandaag niet, want hij moet nog weg, maar vriendelijk bedankt. Zegt hij. Waarna hij z’n dochter opbelt en bijna smekend vraagt hem te komen halen…

©GoNo