Het meesmuilvinkje …

Als gewezen professor in de ornithologie ( een moeilijk woord voor vogelkunde, dat ik in de praktijk omgezet heb, gezien het kweken van m’n kinderen) ben ik uitgenodigd om m’n ervaringen mee te delen in de Lagere Basisschool in Zichen-Zussen-Bolder. Zichen Zussen Bolder is een dorp, een deelgemeente van Riemst, aan de grens met Nederland, niet ver van Maastricht. ’t Is maar dat je het weet hé?
Bijna kwam ik te laat want m’n GPS op m’n brommerke, stuurde me naar Zichem. De vrouwenstem op het apparaatje bleef maar zeggen dat ik aan de rotonde linksaf moest. Maar een rotonde is door haar constructie rond en derhalve bleef ik maar rondjes draaien. Tot ik na driehonderd keer er genoeg van had en besloot om de eerste afslag die ik tegenkwam in te rijden. Groot was m’n verbazing toen ik ontdekte dat er een bordje stond met Zichen Zussen Zolder. Ik verdenk die twee gemeentearbeiders, die deden alsof ze werkten, dat ze vlug dat bordje uit compassie met mij neergepoot hebben. Aan café “ Bij de Buren” doe ik een sanitaire stop. Vriendelijke mensen die dorpsmensen, moet ik zeggen. Ze bekijken me alsof ik een vreemde eend in de bijt ben. Maar na het derde rondje, dat ik zal inbrengen als onkostennota, begint het ijs te ontdooien. Ik vertel hen wat ik hier kom doen en krijg op slag een hooggeëerd publiek. Ze spelen hier allemaal met hun vrouwen, duiven en vinken. In die volgorde. Zelfs de pastoor vraagt hier regelmatig aan de misdienaars van de chirojeugd of ze zijn duivenkot eens willen zien. Karel Vinkenoog ( nee, geen familie van de betreurde Simon ) is de voorzitter van de vinkeniersvereniging “ De Kerfstokkende Vink”. Hij vraagt me beleefd of er in het buitenland op vinken gelijkende vogels voorkomen.
Inderdaad, in het buitenland komen er zeker vinken voor. Zoals daar zijn het touwtjestrekkende loze vinkje, het lozevissertjevinkje, het nietsontziende blinde vinkje en het computervinkje ( die alleen maar pasgeboren dwergmuisjes eet ) en zeker ook het meesmuilvinkje.
Het meesmuilvinkje is uitgestorven wegens gebrek aan hoge noten op z’n zang. Hij wordt nog uitsluitend gekweekt ten behoeve van universiteiten, die hem of haar ( weliswaar op sterk water ) als bewijs van een bijna voorhistorisch specimen van een uitgestorven soort vink, aan hun studenten Biologie en Ornithologie, willen laten zien.
Karel Vinkenoog vraagt me hoe zo’n meesmuilvinkje er dan wel mag uitzien. Ik ben op m’n hoede met zulke vragen. Er ligt altijd wel iemand op vinkenslag om mij erin te laten tuinieren. Een meesmuilvink is herkenbaar aan z’n gedraaide bek, zeg ik meesmuilend. Z’n veren lijken in de verste verte niet op die van het touwtjestrekkende, laat staan op die van het lozevissertjevinkje. Hun roestbruine borstjes hebben een natuurlijke aanpassing ondergaan. Ze hebben de kleuren van camouflagenetten aangenomen, zodat men denkt dat er niets onder de netten zit. M’n publiek luistert met open mond, ’t is ook niet alle dagen dat er zo’n geleerde professor bij hen aan de toog staat hé? Maar zingen ze nog, vraagt Karel Vinkenoog nog altijd wantrouwig. Natuurlijk zingen ze zoals ze gebekt zijn, is m’n antwoord. Het hangt ervan af in welke stemming ze verkeren. En welke vrouwtjes er in de omgeving zijn. Een beetje zoals bij de mensen. Hoe mooier ’t vrouwtje, hoe parmantiger het haantje-de-voorste z’n pluimen laat zien.
Of er een verschil is tussen een mannetje en een vrouwtje vraagt een boertje van den buuten, met klak en stompje sigaar tussen z’n afbrokkelende tanden. Er is een verschil, maar alleen voor een geoefend oog zoals het mijne. Maar alles wat men moet weten over uitheemse vinkensoorten staat beschreven in m’n onvolprezen boekje met als titel “ De Meesmuilende Vink..”, te koop voor de luttele som van 12 €. Ik heb er nog een duizendtal over, ge moet u haasten want ’t zijn de laatste hé, zeg ik in onvervalst dialect van Zichen-Zussen-Bolder. Hebt ge ook iets over duiven ? Natuurlijk heb ik iets over duiven, antwoord ik. De laatste nieuwe uitgave van “ De Schijtende duif door de eeuwen heen…” is vers van de pers gerold. Is gemaakt van ecologisch verantwoord papier. Uit echte duivenstront. Een must voor de echte fanatieke duivenliefhebber. Ik word overrompeld door het enthousiasme van m’n toehoorders. M’n boekjes gaan als warme broodjes over de toonbank. In dit geval over de toogbank. De burgemeester, de politiecommissaris en de pastoor trakteren me ieder om beurt. De rest ook. Het café zit nu afgeladen vol, scanderen luidop m’n naam, roepen dat ze meer willen horen over al die vinkjes. ’t Zijn verdomme echte luistervinkjes, bedenk ik mij. Met één enkel gebaar leg ik hen het zwijgen op.
“ Hebben jullie er zin in? Hoog die handjes, stampen met de voetjes…ik ga jullie het enige echte meesmuilvinkenlied leren. Gecomponeerd door mij en Vader Abraham…” Zeg ik met onverholen plezier en niet misplaatste trots teweeggebracht door de ontelbare Kriek in m’n nu openstaande kraag…

©GoNo