Moeder-dàààg…

Je schonk me ’t leven
en dat was het dan
je barensweeën duurden maar even
pijnlijk, daar niet van

maar ’t schiep tussen ons geen hechte band
daar kwam ik bij ’t groter worden achter
‘k had meer liefde van de hond in z’n mand
’t maakte de pijn min of meer wat zachter

al die keren dat ik op je riep
bij ’t incasseren van vaders doorgedreven slagen
het schreeuwen terwijl je sliep
de hulp die nooit kwam op m’n jankend vragen

liet me, onschuldig kind, in de steek
misschien was ik wel onhandelbaar
maar na al die medische testen bleek
dat ik een normaal kind was, nietwaar

je schonk me ’t leven
en dat was het dan
je barensweeën duurden maar even
bij mij duurt de pijn heel m’n leven…

©GoNo