Uitgeleefd

Hij is gestorven zoals hij geleefd heeft. Toen ze hem vonden zag hij even zwart als z’n humeur.

Langzaam maar zeker, zonder dat hij het besefte, werd hij onhandelbaar in alles wat hij deed of zegde. Hij kan niet meer lachen, vindt iedere mop flauw, behalve z’n eigen belegen moppen. Maar op ’t einde is hij die ook beu gehoord. De laatste dagen van z’n erbarmelijk leven brengt hij door met ’t kijken door ’t raam. Af en toe doet hij z’n raam open om tegen die kwetterende vogels te keer te gaan. Waarom zwijgt heel de wereld niet? Overal en altijd dat lawaai, om zot van te worden. Is het teveel gevraagd om een beetje stilte in acht te nemen? Het geroep in de straat, het lawaai van al die opgefokte auto’s met hun tettermuziek, ’t komt hem allemaal de strot uit.
Waarom leef ik niet op een eiland, helemaal alleen? Ergens ver weg van wat men hier nog een beschaving durft te heten, een beschaving die op sterven na dood is. Ik maak er een einde aan, maar ik ben te laf om tot de daad over te gaan. Denkt hij. Wanneer komt die zogenaamde klik in z’n hoofd? Die knop die hij om kan draaien?
Kijk, de zon schijnt alsof ze nooit is weggeweest, hij kan die zon niet meer zien. Laat ze maar voor een ander schijnen, ’t is aan hem niet besteed. Dat het kleine stukje wereld waarin hij leeft in bloei staat, zal hem worst wezen. Hij kent maar één kleur en da’s zwart.
Vrienden heeft hij niet meer, da’s ook al een hele tijd geleden. Heeft ze ook niet nodig. Blij dat hij er vanaf was van al die zageventen en dito vrouwen. Die allemaal dachten dat ze het warm water uitgevonden hadden. Als ik plas is het ook warm water, zegt hij met overtuiging. En dan dat gezever over hoe een gedicht moet klinken. Sjonge toch, ’t zijn maar woorden. Ze zullen de wereld niet veranderen, laat staan dat ze bijdragen tot een verheven cultuur. Barbaren zijn het, die hem compleet onverschillig laten. ’t Klinkt een beetje cru uit z’n mond, maar z’n spiegelbeeld heeft hem gelijk. Waarna hij een hamer neemt en z’n spiegel aan diggelen slaat. Uitgekeken op die vent.

Hij is gestorven zoals hij heeft geleefd. Even zwart als z’n humeur…

©GoNo