Een eindje meelopen

Hij loopt een eindje mee
kijkt me vriendelijk aan
praat over de grijsgroene Noordzee
waar m’n jeugd is teloor gegaan

ik weet niet wie hij kan zijn
zoek ergens in m’n herinneringen
maar de gaten in m’n brein
zijn gevuld met teveel kleine dingen

ik wil hem vragen vanwaar hij me kent
maar z’n blik zegt me het niet te doen
hem laten uitspreken over wie je bent
getuigt van wellevendheid en fatsoen

hij kent al m’n verhalen, zonder mededogen
somt hij m’n gebreken en goede kanten op
houdt een spiegel voor m’n verbaasde ogen
‘t gevoel van onbehagen stijgt naar m’n kop

wie ben jij toch, jij vreemde man
jij die alles en zoveel van me weet
ben jij een vergeten familielid dan
die niets deed aan m’n kinderleed

welnee, m’n beste vriend, ‘k loop al
eeuwen met iedereen een eindje mee
of het nu is op de hoogste berg of ’t diepste dal
of ’t duinzand aan de kabbelende zee

ik ben de engel, de begeleider op je lange pad
die langzaam herinneringen doet vervagen
hij ziet er niet uit als een engel, ‘k ben het zat
maar ‘k zit met al die onbeantwoorde vragen

als ik m’n naam zeg is het voor je te laat
dan weet je dat het uur van afscheid slaat
beter nog een eindje met je mee te lopen
de antwoorden zoekend in blijvend hopen

hij loopt een eindje mee
kijkt me vriendelijk aan
praat over de grijsgroene Noordzee
waar m’n jeugd is teloor gegaan…


©GoNo