Voor vrede & vaderland…

Ze zit daar maar te zitten, kijkt turend naar de zee, die klotsend tegen de kaaimuren heen en weer beweegt. De meeuwen krijsen oorverdovend, maar ze hoort hen niet. Een garnaalvissersboot lost z’n vracht, de vangst is goed geweest. Een rosbruine kat hoopt op enkele kruimels om z’n honger te stillen. Een meeuw kiest de schipper uit om z’n darmen op te ledigen. De witgrijze smurrie valt recht op z’n versleten kepie. Met een welgemeende nondedju tot gevolg. ’t Zal de meeuw worst wezen, hij bekijkt de kapitein met een brede grijnslach. De vissersboten komen één voor één binnen, leggen aan de kaai aan. De ene heeft al wat meer geluk gehad dan de andere. ’t Vet is van de soep, hoort men veelvuldig roepen. Maar ze zijn behouden en wel teruggekeerd en da’s ook al iets. Ooit komen er betere tijden, hopen ze.
Ze zit ingespannen te turen, waar blijft haar geliefde? Acht maanden geleden vertrokken op missie naar de Golfoorlog en eindelijk wordt hij afgelost. Mag voor een maand naar huis toe, om dan opnieuw ingezet te worden om ergens de vrede te handhaven. Ze is er vierkant tegen, maar hij zegt dat het z’n beroep is. Ze wist het toen ze met hem trouwde. Die kleine zal ook wel groot worden zeker?
’t Verdiende goed en ’t is maar voorlopig hé? Maar nu komt hij thuis, godzijdank. Ze moet hem zoveel vertellen, denkt erover na wat ze allemaal kunnen doen.
Er komen families aan, die netjes achter de nadarafsluitingen blijven staan. Daar zorgt de militaire politie wel voor. Orde en discipline moet er heersen. Anders loopt alles in ’t honderd. Het fregat wordt netjes binnengeloodst met een sleepboot. De loopbrug zakt tot op de kaai. De mariniers staan gepakt en gezakt op het dek, wachtend op de toestemming om het schip te mogen verlaten. ’t Duurt verdomme lang. Eerst nog een toespraak aanhoren. ’t Interesseert niemand, iedereen wil naar huis en wel zo vlug mogelijk.
Haar man is er niet bij, zal wat later komen zeker. Een officier komt op haar toegestapt, schudt haar de hand, probeert een gevoel van medeleven op z’n harde gezicht te toveren. ’t Lukt hem niet. Ze voelt dat er iets niet pluis is, maar denkt in de verste verte niet aan wat komen gaat. Achter haar rug wordt een kist, bedekt met de Belgische vlag, naar beneden gedragen. ’t Is plotseling stil, zelfs de meeuwen schreeuwen enkele ogenblikken niet meer. Om dan hun concert verder te zetten.

De officier doet z’n verhaal, haar man was een goede en voorbeeldige marinier. En ze kan steeds verder rekenen op de marine, we zijn één grote familie. Ze hoeft zich geen zorgen te maken, alles wordt geregeld. Ook de begrafenis.
Een hartverscheurende kreet overstemt het gekrijs van de meeuwen, de baby op haar arm huilt mee…

©GoNo