De laatste pottekes aardbeien ...

“ Allee, mensen 't is nu het moment, 't is nu of nooit, één potteke aardbeien voor een prijs om uw vingers van af te likken."
Ik blijf staan, kijk met een half oog naar het potteke en vraag me af wat er zo speciaal kan zijn aan die aardbeien. De prijs in ieder geval al zeker. Het potteke kost 4,95€ ( bijna 200 oude frankskes ).
Ik heb nog steeds de gewoonte om alles om te rekenen in de valuta die ik op school geleerd heb. Verbazingwekkend hoe men de mensen probeert te overtuigen dat met het invoeren van de euro alles goedkoper geworden is. Vergeet het maar.
" Allee, mensen, de enige echte aardbeien, sappig, vol vitamientjes en voor die prijs kunt ge het niet laten hé?"
Voor die prijs kan ik het wel laten, als dit de enige echte aardbeien zijn, dan zijn die andere marktkramers allemaal oplichters. Waarschijnlijk krijg ik er nog een certificaat van echtheid bij, gecontroleerd door de enige echte deurwaarder die er nog rondloopt in deze contreien.
" Allee, meneer, niet treuzelen, ze zijn bijna op, 't zijn de laatste..."
Z'n camion stak een kwartier geleden nog bomvol met aardbeien. Een wonder is geschied, een mirakel ook. Die man heeft duizenden euro's verdiend op nog geen kwartier tijd, van een crisis is er hier geen sprake. Ik twijfel, ze zien er lekker uit, maar dat heb ik bij sommige vrouwen ook. 't Is niet omdat ze er lekker uitzien, dat ik er mag aankomen hé?
" Hebt ge kleinkinderen meneer?"
Ja, natuurlijk, maar dat gaat hem gene bal aan. Ik heb een hekel aan mensen die doen alsof ze belangstelling hebben voor m'n privé-leven. Die proberen in te spelen op m'n gevoelens met hun verkooppraatjes. Ik kan zo al raden wat zijn volgende vraag zal zijn. Of m'n kleinkinderen geen aardbeien lusten?
" Alle, meneerke, uw kleinkinderen lusten toch ook aardbeien? Met wat slagroom? Of suiker?"
" Meneerke de marktkramer, ten eerste wat m'n kleinkinderen lusten zijn mijn zaken en ten tweede 4,95€ voor een potteke is wel wat veel hé?"
De marktkramer z'n gezicht, dat toch al moeders mooiste niet was, maakt een grimas dat niet zou misstaan in een lowbudget horrorfilm. Met zo een gezicht deed ik m'n ouders een proces aan wegens het niet tijdig aanvragen van een renovatiepremie.
" Oei, oei, meneer is precies met het verkeerde been uit bed gestapt? Amai zulle, de zon schijnt voor iedereen hé?"
Weer zo'n cliché hé? Die verdomde zon schijnt niet voor iedereen. Vraag het maar eens aan de overlevenden van een Duits concentratiekamp. En ik ben niet met het verkeerde been uit bed gestapt, gezien ik al jaren in een doos van Bonitabananen slaap. Grapje! Maar dat had u al begrepen hé?
" Kunt ge uwen prijs niet wat laten zakken, het zijn toch de laatste en binnen een halfuurtje is de markt toch gedaan?"probeer ik.
" Meneer, als ik de prijs moet laten zakken, kan ik evengoed m'n broek ook laten zakken, want dan scheur ik er m'n broek aan..."
't Is te hopen dat hij een slipje aan heeft, bedenk ik mij, voor worst moet ik twee marktkramers verder zijn. En als z'n worst er uit ziet als z'n gezicht, zal het ook al niet veel soeps zijn. Wat perfect in z'n kraam zou passen, want 't is een groentenkraam.
" Als ge me twee pottekes voor vijf euro verkoopt, maakt ge mij en m'n eventuele kleinkinderen blij , gelukkig en zelfs tevreden..."
" Meneer is zeker de plezantste thuis?"
" Inderdaad, m'n vriend, in iedere familie hangt er wel iemand de plezantste uit hé?"verweer ik mij.
In zijn geval heb ik zo m'n twijfels. Misschien als de vuilbakken buiten staan?

Ik heb m'n aardbeien gekregen aan sterk verminderde prijs. Twee pottekes voor negen euro. Toch negentig eurocents afslag. Bijna een euro profijt. Met die bijna euro heb ik een komkommer gekocht, bij een ander kraam. M'n kleinzoontje is verzot op komkommer, ik ook. En die aardbeien? Die staan hier in m'n keuken te geilogen naar mij en vragen als het ware om liefdevol opgegeten te worden. Met slagroom of suiker? Da's nog de vraag hé?

©GoNo