De Muur der Schande
Twintig jaar geleden werd de Muur der Schande afgebroken door één man, al gauw gevolgd door een kudde schapen. De grenswachten keken met het geweer in aanslag, wachtend op een bevel om op haar medeburgers te schieten. Een bevel dat er nooit zou komen, daar de almachtige Stasi enkele honderden meters verderop, afgesloten was van de buitenwereld. Eerst waren er enkele tientallen die zich verzameld hadden aan Checkpoint Charlie. Na een uurtje waren het er al duizenden en de massa bleef maar aangroeien. De vijftig grenswachten wisten niet wat ze zagen, voelden dat er geen weg terug was. Zo’n mensenzee dringt men niet terug, zelfs niet met tanks of geweren. De luitenant die het bevel voerde, was geenszins van plan om te schieten op vrouwen en kinderen.
Tussen deze naar vrijheid snakkende mensen liepen ook leden van de beruchte Stasi. Die tot het laatste ogenblik dachten dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen. Die zelfs overgingen tot arrestaties temidden van deze mensenmassa. Maar die het al vlug op een lopen moesten zetten wegens de toenemende druk van de bevolking. Een bevolking die de vernedering van veertig jaar socialistische dictatuur beu was. Hier werd geschiedenis geschreven en iedereen wou erbij zijn.
Erich Honecker, de marionet van Rusland, die z’n volk liet doodschieten aan de Muur der Schande, koos eieren voor z’n geld. Tot op het laatste moment wou hij de hulp van het leger inschakelen om alsnog het tij te doen keren. Maar het politburo gaf zoveel tegenstrijdige bevelen, was zo in paniek geraakt, dat niemand nog wist naar wie te luisteren. Dat heb je met dictaturen, hak de kop eraf en gans de structuur valt uitéén. Zolang de wapens in dienst staan van een repressieve staat, kan men de bevolking onderdrukken. Na de oorlog van ’45, had men de Gestapo ingeruild voor de Stasi. Die werd geleid door ex-nazikopstukken.
De Russen zagen met lede ogen, hoe een ganse bevolking naar het vrije Westen aan het overlopen was. Een staat zonder bevolking kan men niet onderdrukken. Toen ’s morgens de mensen hun ogen openden, stond er een muur. Straten werden gescheiden, gezinnen ook. Wie op bezoek was in het Westen, kon niet meer terug. Hartverscheurende taferelen van kinderen die om hun ouders huilden.
Van ouders om hun kinderen. Zwaarbewapende militairen liepen langs de Muur en lieten duidelijk blijken dat ze zouden schieten. Want Befehl ist Befehl, hadden ze nog geleerd onder de Fuhrer.
Onder de Fuhrer zou ieder z’n Volkswagen krijgen, men kon zegeltjes plakken tot men er genoeg had om z’n eigen wagen aan te schaffen. Een mooi initiatief, ware het niet dat de oorlog voorrang kreeg op het sparen. Onder Honecker kon men sparen voor z’n Trabantje. Een overdekte grasmachine, maar ze reden als ze niet stilstonden. Die Trabi’s zijn nu geld waard. En die plastieken brooddozen op wielen worden voor grof geld verkocht. Da’s kapitalisme. Vraag en aanbod, weet je wel?
Op 18 oktober 1989 werd de Oost-Duitse communistische leider Erich Honecker door zijn eigen partij aan de kant gezet. Het was het begin van het einde van het DDR-regime. Sinds '71 was Honecker de onbetwiste leider van het communistische Oost-Duitsland geweest. Al die tijd had hij zich een trouwe bondgenoot van de Sovjet-Unie getoond, maar sinds de hervormer Mikhail Gorbatsjov daar in '85 aan de macht was gekomen, was die relatie verzuurd. Toen Hongarije in mei het IJzeren Gordijn opende, konden tienduizenden DDR-toeristen naar het Westen vluchten. Anderen zochten hun toevlucht in West-Duitse ambassades in Warschau en Praag.
Gorbatsjov, de toenmalige leider van de Russische Federatie, de man van de glasnost en perestrojka, was de boosdoener. Aan hem hebben de Oostduitsers hun vrijheid te danken, het was hij die weigerde Russische troepen in te zetten om de bevolking uit elkaar te slaan.
En zo werd er geschiedenis geschreven in Berlijn anno 1989. Een soort van Anjerrevolutie, zonder bloedvergieten. Er waren al genoeg doden gevallen aan de Muur der Schande. Bloed van onschuldige mensen, die maar één ding wilden en dat was: VRIJHEID…
©GoNo
Tussen deze naar vrijheid snakkende mensen liepen ook leden van de beruchte Stasi. Die tot het laatste ogenblik dachten dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen. Die zelfs overgingen tot arrestaties temidden van deze mensenmassa. Maar die het al vlug op een lopen moesten zetten wegens de toenemende druk van de bevolking. Een bevolking die de vernedering van veertig jaar socialistische dictatuur beu was. Hier werd geschiedenis geschreven en iedereen wou erbij zijn.
Erich Honecker, de marionet van Rusland, die z’n volk liet doodschieten aan de Muur der Schande, koos eieren voor z’n geld. Tot op het laatste moment wou hij de hulp van het leger inschakelen om alsnog het tij te doen keren. Maar het politburo gaf zoveel tegenstrijdige bevelen, was zo in paniek geraakt, dat niemand nog wist naar wie te luisteren. Dat heb je met dictaturen, hak de kop eraf en gans de structuur valt uitéén. Zolang de wapens in dienst staan van een repressieve staat, kan men de bevolking onderdrukken. Na de oorlog van ’45, had men de Gestapo ingeruild voor de Stasi. Die werd geleid door ex-nazikopstukken.
De Russen zagen met lede ogen, hoe een ganse bevolking naar het vrije Westen aan het overlopen was. Een staat zonder bevolking kan men niet onderdrukken. Toen ’s morgens de mensen hun ogen openden, stond er een muur. Straten werden gescheiden, gezinnen ook. Wie op bezoek was in het Westen, kon niet meer terug. Hartverscheurende taferelen van kinderen die om hun ouders huilden.
Van ouders om hun kinderen. Zwaarbewapende militairen liepen langs de Muur en lieten duidelijk blijken dat ze zouden schieten. Want Befehl ist Befehl, hadden ze nog geleerd onder de Fuhrer.
Onder de Fuhrer zou ieder z’n Volkswagen krijgen, men kon zegeltjes plakken tot men er genoeg had om z’n eigen wagen aan te schaffen. Een mooi initiatief, ware het niet dat de oorlog voorrang kreeg op het sparen. Onder Honecker kon men sparen voor z’n Trabantje. Een overdekte grasmachine, maar ze reden als ze niet stilstonden. Die Trabi’s zijn nu geld waard. En die plastieken brooddozen op wielen worden voor grof geld verkocht. Da’s kapitalisme. Vraag en aanbod, weet je wel?
Op 18 oktober 1989 werd de Oost-Duitse communistische leider Erich Honecker door zijn eigen partij aan de kant gezet. Het was het begin van het einde van het DDR-regime. Sinds '71 was Honecker de onbetwiste leider van het communistische Oost-Duitsland geweest. Al die tijd had hij zich een trouwe bondgenoot van de Sovjet-Unie getoond, maar sinds de hervormer Mikhail Gorbatsjov daar in '85 aan de macht was gekomen, was die relatie verzuurd. Toen Hongarije in mei het IJzeren Gordijn opende, konden tienduizenden DDR-toeristen naar het Westen vluchten. Anderen zochten hun toevlucht in West-Duitse ambassades in Warschau en Praag.
Gorbatsjov, de toenmalige leider van de Russische Federatie, de man van de glasnost en perestrojka, was de boosdoener. Aan hem hebben de Oostduitsers hun vrijheid te danken, het was hij die weigerde Russische troepen in te zetten om de bevolking uit elkaar te slaan.
En zo werd er geschiedenis geschreven in Berlijn anno 1989. Een soort van Anjerrevolutie, zonder bloedvergieten. Er waren al genoeg doden gevallen aan de Muur der Schande. Bloed van onschuldige mensen, die maar één ding wilden en dat was: VRIJHEID…
©GoNo
gepost door GoNo | 07:35
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage