Hoe moet het nu verder? ( slot )

Hij voelt het aankomen, maar z’n reactie is te laat. De klauwen doorboren z’n magere nek en z’n slagader. Hij ruikt z’n eigen bloed, zoekt met z’n handen de wonde. Dat komt er van met al dat Montignacgedoe. Die speklaag moest er zonodig af, met als resultaat geen bescherming meer tegen de aanvallen van die rotkat. Denkt hij cynisch. Wie had hem weer die kat cadeau gedaan met de woorden:” hier, voor een eenzame schrijver” ?
De duivel in kattengedaante. Hij leunt tegen het aanrecht, duizelig van het bloedverlies. De kat trekt er zich niets van aan en vreet haar kattenbakje leeg. Af en toe kijkt ze eens naar haar baasje met verwondering in de geslepen oogjes. Haar huisgenoot vertoont weer rare kuren, ’t zal ’t vallen van de bladeren zijn, de herfst van z’n leven, weet je wel. En ook een beetje het seizoen.
Hij kijkt naar z’n pc, naar het witte scherm en de inspiratie is er opeens. Hij zal een thriller schrijven over een bloeddorstige kat. De reincarnatie van de duivel. De woorden vloeien uit het niets, maken zinnen tot een verhaal. Hij krabt in z’n nek, voelt een druppel bloed. Een late mug heeft hem nog gestoken en z’n bloed opgezogen. Mooi, in plaats van die mug zal hij de kat z’n bloed laten opdrinken. Bangelijk verhaal, om bijna zelf schrik van te krijgen.
“ Hallo, met wat ben je bezig?”vraagt Erik.
“ Met een nieuw verhaal, gezien jullie toch staken, schrijf ik over een kat. Die staken niet zolang ze eten krijgen…”
“ Maar da’s tegen de regels, de afspraken…”
“ Kan zijn, maar de dieren praten al lang niet meer, dus geen schijn van kans om die kat te overtuigen hé?”
“ Verdomse klootzak van een schrijverke, kunnen we niet tot een overeenkomst komen?”vraagt Sonja met een benepen stemmetje.
“ Te laat, had maar in m’n bestanden moeten blijven, maar als troost moogt ge meespelen. Als kattenvoer, welteverstaan…”

De schrijver strekt z’n rug en kijkt om zich heen. Heeft hij nu z’n pillen genomen tegen schizofrenie of niet? Niks dan last met die Alzheimer. De verpleegster brengt hem een kopje koffie. Dat waardeert hij ten zeerste. Een schrijver van zijn klasse moet men soigneren. De kat ligt languit op de venterbank te genieten van de najaarszon.
“ En wat heb je vandaag geschreven, professor?”vraagt ze vriendelijk.
“ Een verhaal over een bloeddorstige kat, die feitelijk de duivel is, maar ik kan niets verklappen hé?”
“ En dat ander verhaal ? Van die seriemoordenaar? “
“ Die zijn in staking gegaan, maar ’t kan me niet schelen, ze doen maar…”
Voor z’n neus prijkt een wit scherm, met als enige woorden: “ Help mij”.

©GoNo