Hoe moet het nu verder?

Verdomme, spreekt de schrijver, deze wereld is niet langer de mijne. Hij zucht hartsgrondig, kijkt naar het witte scherm van z’n pc. Je hoort hem hardop denken ‘ hoe moet dit nu verder? ‘. Hij kijkt naar het patersbeeldje, bidt in stilte, vraagt zich af of hij het zou doen. Kan hij als schrijver, die het leven heeft geschonken aan talloze personages, hen ook het leven ontnemen? Zit met de vraag of dit moord of zelfmoord is. Maar deze situatie dreigt uit de hand te lopen. De personages weigeren nog verder mee te werken, beginnen meer en meer hun eigen leven te leiden. Miskennen hem als hun geestelijke vader. Komen in opstand, dwingen hem de plot nog ingewikkelder te maken en willen een humane oplossing voor de seriemoordenaar. Verdomme, dat gedoe met Amnesty International had ik er beter uitgelaten, denkt hij. Was voor niets nodig. Snertpersonages. Onbeschofterikken. Meelopers.
Het hoofdpersonage, Erik, heeft het hoogste woord, gezien z’n positie in het boek en ook omdat hij de inspecteur is, die de knoop moet ontwarren. De nevenpersonages, die schijnbaar nog niet zo dood zijn als dat ze worden beschreven knikken instemmend.
“ Kun je niets beter verzinnen, dan verdrinking in een tweedehandsbadkuip?”vraagt Sonja, die als eerste ten prooi viel van de seriemoordenaar.
“ Euh, ik kan je ook laten ophangen aan de luster in de hal, of nee, Sylvia werd al opgehangen in de kerktoren…”
“ Jamaar”zegt Sonja,” in een badkuip met een strijkijzerdraad rond m’n nek dat is al duizend maal geschreven hé?”
“ Ach zwijg toch, je bent dood en begraven, rust toch in vrede en laat me nadenken hoe het verder moet…”
Erik, die als inspecteur het allemaal met lede ogen aanziet, vraagt zich af of er een autopsie heeft plaatsgevonden. Hij kan het zich niet herinneren. Waarom moest hij de pensioengerechtigde leeftijd genaderd zijn. Wat een cliché. De bijna-op- rustgestelde politieman die nog vlug een moordzaakje gaat oplossen? Laat me niet lachen. In het echt zou hij er al lang de brui aan gegeven hebben. Maar het was niet echt, het was fictie en nog niet eens goeie. Een seriemoordenaar die feitelijk een brave huisvader was, een geacht lid van de kerkgemeenschap, een verkozene des volks. Waar haalt hij het?
Moet dit gedrocht een bestseller worden? Nee, nee en nog eens nee. Dan nog liever een algemene staking van alle personages, ook de dode. Weigeren van op het scherm te verschijnen, blanco pagina’s of beter nog alleen de plaatsbeschrijvingen zonder verwijzingen naar wat er gebeurd is. De lezer mag het zelf uitzoeken en invullen.
Hij zit voor z’n leeg scherm, zoekt een compromis, wil wel enige toegeving doen. Maar vindt nergens in z’n opgeslagen bestanden z’n personages terug. Geen personages, geen boek. Of hij moet er een reisgids van maken. Of beter nog een telefoonboek. Maar dat is geen optie, wegens teveel aan namen.
Z’n kat smeekt al een uur om eten. Tot ze het beu is en haar vlijmscherpe nagels in z’n blote been zet. Wat hem terug naar de realiteit van het dagelijkse bestaan brengt. Hij sloft naar de keuken, de kat volgt hem met een moordadige blik in haar ogen. Een duivelse blik. Haar ogen worden beurtelings zwart en bloedrood. Terwijl hij, in gedachten verzonken, het blikje opent, schat ze de afstand naar z’n nek. Haar klauwen schieten als messen uit haar poten. Ze springt…

©GoNo