Nostalgisch tv-kijken.....

Het grafmonument voor Jos Gevers & Jet Naessens bevindt zich op perk Y, rij 38Schoonselhof.

Tijdens de week zat ik te zappen ( wat een woord hé ) en geheel toevallig kwam ik op onze Vlaamse zender uit, de VRT of Eén of hoe dat bastion van de rooien ook mag heten. De begintune klonk me bekend in de oren, van ergens in een grijs verleden. En ja hoor, Slisse & Cesar werden opnieuw uitgezonden. Met Ward de Ravet, Jan Reussens en Ann Petersen. Twee van de drie hoofdacteurs zijn intussen al overleden. Wat weer eens een bewijs is, dat het leven in dit aardse tranendal, maar van korte duur is......
Jos Gevers was medeschrijver van het stuk, dat oorspronkelijk een blijspel was in drie bedrijven.
Na een kwartiertje kijken, viel het mij op hoe oubollig die reeks wel was. Echt gemaakt in Bokrijk, waar de tijd bleef stille staan. Het publiek of de lachband (?) lachte voortdurend, zelfs als er helemaal niets te lachen viel. Of 't moest zijn dat ze de acteurs uitlachten, dat kan ook. Om maar te zeggen hoe gewoon we geworden zijn aan die moderne, flitsende camerabewegingen. Die moderne tv, die mij na een halfuur al hoofdpijn bezorgt. Wat mij ook opviel was dat het feuilleton niet één keer onderbroken werd door reclame, maar dat zal wel aan de zender liggen.
Langs de andere kant was het een verademing om eens niet te moeten zien naar 100 000ste herhaling van dat voetbalclubke, die ergens competitie spelen in Boerengatdorp. Maar ik vraag mij toch af, waarom ze Slisse & Cesar op zo'n laat uur uitzenden ? De meeste ouderen liggen dan al lang in dromenland en degenen die nog niet slapen, vallen onherroepelijk in slaap voor hun tv. Maar 'k heb het uitgezien, wat mij er doet aan denken dat ik m'n digibox ( nog zo'n woord hé ) moet programeren, zodat ik de reeks kan zien op een uur, dat mij past. Kwestie van een beetje te genieten van de nostalgische sfeer van vroeger......
Ik begin zo stilletjesaan zelf in de herfst van m'n leven te geraken en het valt mij meer en meer op, hoe de wereld veranderd is. Hoe alles snel moet gaan, er is geen ontkomen aan. Zelfs op het kerkhof hoor ik gsm's bellen en rinkelen. En ik kan je verzekeren, dat zoiets opvalt, in de stilte van m'n mijmeringen. Meer en meer begin ik te verlangen naar een plekje waar ik alleen kan zijn met m'n gedachten en overpeinzingen.
Een plekje waar ik even kan vertoeven, even op adem komen om daarna terug ondergedompeld te worden in het lawaai van het moderne leven.
Misschien is dat de reden dat ze die oude feuilletons op zo'n laat uur uitzenden. Om mij wat rust te gunnen.
Om mij weg te halen van m'n pc. Met wat moeien die rooie rakkers zich ? 'k Zal zelf wel beslissen wanneer ik kijk hé ? Of niet soms ?

©GoNo