Bijna Kerstmis in Afghanistan......

Lieve ouders,

Overdag is het hier warm, maar 's nachts is het hier ontzettend koud. Uit de luidsprekers spelen er kerstliedjes, liedjes over vrede op aarde. Maar het is hier wel degelijk oorlog. Die Talibanstrijders slaan toe en verdwijnen dan in de duisternis van de nacht. Er is geen dag die voorbij gaat of ik moet denken aan de dood. De dood die als een schaduw met me meeloopt.
Maar we hebben een kerstboom gezet, versierd met kerstballen, en slingers. En lichtjes die aan en uit gaan. Zoals het leven dat aan en uit gaat. M'n vriend, je weet wel, Patje, waar ik zo goed mee overéén kwam, is op een boobytrap getrapt en heeft z'n linkerbeen verloren. Dat is oorlog, da's de realiteit. Toen ik afscheid van hem nam, fluisterde hij me toe: “ Ik vier lekker Kerstmis thuis hé ?” Maar in z'n stem hoorde ik de wanhoop, de snik van een kameraad die niet meer weet wat en hoe het nu verder moet.....
't Is bijna Kerstmis, de geboorte van Hem, die de wereld ging veranderen en die ze ook vermoord hebben om z'n idealen. Idealen waar hier geen rekening mee gehouden wordt. Ik haat dit land en zeker met het Kerstfeest in 't verschiet. Als er maar geen aanval komt of 't zal hier meer op nieuwjaar trekken met gratis vuurwerk. Dodelijk vuurwerk.
Lieve ouders, doe de groeten aan gans de familie en ik bid tot Jezus, dat ik volgend jaar gezond en wel thuis mag komen. M'n God, wat mis ik jullie, wat mis ik de gezellige sfeer van kerstfeest met de familie.
Ik stop nu met schrijven want ik moet op patrouille vertrekken. Hopelijk wordt het een rustige nacht.

Veel liefs en prettige feestdagen

Je zoon Rudy

©GoNo