Kerstverhaal.......

“ Zeg, Philomène, hebt ge uwen kerstboom al gezet ?”
“ Nee, Euphrasie, waarom zou ik een kerstboom moeten zetten ?”
“ Traditie en voor de gezelligheid hé ?”
Philomène keek eens naar Euphrasie, een traan rolde over haar wang. Ze dacht aan haar pas overleden man.
Al die jaren hadden ze kerstmis samen gevierd, al die jaren waren ze samen naar de middernachtsmis geweest. En nu was dat voorbij. Waarom, vroeg ze zich af. Ach, de pastoor kon het goed uitleggen, die was niet getrouwd. Wat wist die nu van een huwelijk ? Ik ben m'n maatje kwijt, dacht ze.
Waarom zou ik een kerstboom moeten zetten ? Waarom zou ik nog moeten meedoen aan die traditie ? Kinderen hadden ze niet. Haar man wilde het niet. Eerst werken en sparen, dan zien we wel. 't Was er nooit van gekomen.
Haar vriendenkring werd kleiner en kleiner. Dat hebt ge als ge plots alleen komt te staan. Iedereen zoekt een reden om niet meer op bezoek te gaan. Een mens wordt niet graag geconfronteerd met het leed van een ander. En Philomène wilde niet opdringerig zijn. Ze miste haar man en zeker nu de feestdagen in aantocht waren. De gezelligheid van lekker te koken voor hun beidjes, de pakjes onder kerstboom, de kerstmuziek, het kerststalleke en heel de sfeer die rond de geboorte van het Kindje Jezus hing. Met de dood van haar man, was alles verdwenen.
“ Zeg Philomène, ik moet er van door, ik moet m'n kleinkinderen van 't school halen. We gaan straks een echte kerstboom zetten, gene plastieken rommel. 't Zal plezant worden en die rakkers mogen hem versieren. 'k Ben blij dat ik u nog eens gezien heb, we moeten zeker nog eens afspreken na de feestdagen hé ?”
“ Ja, Euphrasie, na de feestdagen. Na de feestdagen.......”
's Avonds zat ze alleen voor haar tv. Een tv die haar geen troost kon bieden. M'n God, dacht ze, waarom leef ik nog ? De telefoon zweeg in alle talen. Rinkelde al lang niet meer. Is iedereen me dan vergeten ?
Ze keek om zich heen, neen gezellig was het niet. Ze dommelde langzaam in, ten prooi aan lang vervlogen herinneringen. Haar man was er plots weer, nam haar beide handen in z'n sterke handen.
“ Philleke, waarom zet ge geen kerstboom ? En ons kerststalleke ? Waarom zijt ge zo triestig ? Ik ben toch bij de Heer ? Uwen tijd zal ook wel komen en dan zijn we terug samen......”
Philomène schoot wakker, had ze nu gedroomd of niet ? 't Leek haar allemaal zo levensecht. Ach, wat deed het er toe ? Haar man was bij de Heer en dat was 't voornaamste.
's Anderendaags ging ze, een kerstliedje neuriënd, een kerstboom kopen. Een echte, gene plastieken rommel. En na de feestdagen zou ze haar vriendinnen uitnodigen voor een bescheiden kerstmaal en er zouden pakjes onder de kerstboom liggen. Maar 't mooiste pakje zou voor hem zijn.......

©GoNo