Kabouters bestaan echt......

Kabouterkes bestaan echt.......


Ik begin sterk te twijfelen of ik ze nog alle vijf op een rijtje heb. Of het zijn die pillen van mijne doktoor, die me van alles laten doen, waar ik me achteraf niets meer van herinner. Het enige dat ik weet is dat ik droomde van prinsessenboontjes met een kippenfileeke. M'n droom was geweldig realistisch, want ik kon de geuren en aroma's opsnuiven. Het deed me dat moment al verlangen naar een stevige maaltijd, na al die dagen van soep, soep en nog eens soep. Met als dessert een mager melkdrankje en een stukske fruit. Of ik al afgevallen ben, is een andere vraag. Ik moet dringend een nieuwe weegschaal kopen. Maar aan m'n polshorlogebandje te zien wel, want ik kan er één vinger tussen steken. Als dat geen goeie indicator is. Maar ik heb nog een lange weg te gaan en ik snak nu al naar een stevige maaltijd, met alles erop en eraan. Een zoutloze maaltijd, dat belooft. Als ik ex-hulpkok kan het tellen, ik heb vroeger in Home Fabiola ook nog moeten koken zonder kruiden. Die arme bejaarden in dat home kwamen op den duur helpen in m'n keuken om zout en peper te kunnen jatten. Dat zal waarschijnlijk m'n straf zijn omdat ik geen zout op hun patatten deed, laat staan in hun groenten of op hun door de molen gedraaide steak. Want de meesten hadden geen eetkamer meer. Dat waren nog eens tijden. Om de vijf voeten in de clinch, was het niet met de directie dan was het met één van die bejaarden, die maar niet konden snappen dat ik moest luisteren naar de dokter en de diëtiste. En als ik maar eventjes m'n gat draaide, waren ze gaan lopen met de helft van m'n fruitmanden of m'n kruidenrek. Tot er een geriater op het idee kwam om ze te laten helpen in de keuken als therapie tegen de verveling en het ouder worden. Voorwaar een nobele gedachte, met verstrekkende gevolgen......
Ik moest er op toezien dat er telkens 3 man kwam helpen in een beurtrol, zodat iedereen de kans kreeg en ik niet aan favoritisme kon doen. Maar voor het zover kwam, moest er eerst een vergadering belegd worden tussen de verscheidene diensten. Aan vergaderen had ik een broertje dood, al dat palaveren om uiteindelijk te beslissen dat er op de volgende vergadering, een vergadering zou belegd worden. Kunt ge nog volgen ? Ja ? Ik niet, toen ook niet. Het enige wat ik van die vergadering onthouden heb, is dat er richtlijnen zouden komen van de directie, in samenspraak met de verpleegkundigen en de dokters.Ik wou ook nog een woordeke placeren, maar toen was de tijd om. Mij niet gelaten, m'n dorst was er na ettelijke bakken koffie, alleen maar groter op geworden. In die tijd dronk ik nog veel, wat zeker geen schande was en de normale gang van zaken in dat home. Ik heb daar mensen, moederziel alleen, zien liggen wachten op hun dood. Geen familie, geen kennissen, niemand die hen kwam bezoeken. En als ik naar de derde verdieping ging, want daar lagen al die hopeloze gevallen ( uitspraak van de directrice ), kreeg ik onder m'n voeten. Maar dat kon me geen barst schelen, ze deed maar. En telkenmale dreigde ik er mee om op te stappen, wat haar een toontje lager deed zingen.......Home Fabiola was in die tijd al goed bekend bij de verschillende ministeries; Jaren na datum, hebben ze gans diene santeboetiek gesloten wegens fraude en nog wat van dat fraais.Maar toen was ik al met de noorderzon vertrokken naar een ander bejaardentehuis.
Met een betere directie en verpleegsters die vriendelijk waren tegen de mensen die ze moesten verzorgen. Met verpleegsters, die op last van de directie de oudjes nu eens niet vastbonden op hun stoel of in hun bed. Als ik daar nu nog aan denk, dan ruik ik opnieuw de allesdoordringende geur van uitwerpselen, urine en kots. Hoe ik daar ooit kunnen werken heb, versta ik nu nog niet. Maar de pree maakte veel goed. En ik deed wat ik wilde, mocht zelf beslissen over de menu's, en zelfs de bestellingen doorgeven of laten komen. Zo heb ik eens per vergissing, met een stuk in mijne frak, 2 ton bintjes laten uitkieperen in de kelder. Hebt ge al eens 2 ton patatten gezien? Voorwaar een hele hoop, moet ik zeggen. De directrice kon er niet mee lachen toen ze de rekening zag en nog minder toen ze die zee van patatten in haren kelder zag liggen. Sedertdien was de liefde tussen ons, dat al op een klein vlammeke stond, compleet bekoeld om niet te zeggen gedoofd. We hebben daar maanden puree en kroketten zitten maken, het kwam die oudjes langs alle openingen de strot uit. Het resultaat van die patattenveldslag was drie diepvriezers vol met kroketten. Wat uiteindelijk een besparing was, op lange termijn welteverstaan hé?
Dus droomde ik van een stevige maaltijd. Groot was m'n verbazing, toen ik in m'n keuken kwam. Op m'n gasvuur stonden een pot met kippenfilets in archiducsaus en prinsessenboontjes. De potten waren nog warm, dus die indringer die m'n droom verwezenlijkt had, kon nog niet lang weg zijn. Ik zit me nu suf te denken wie dat kan gedaan hebben. Het ergste is, ik kan me potdorie geen moer herinneren van wat ik die nacht uitgespookt heb. Of zouden er toch kabouterkes bestaan ..........?

©GoNo